Ik beloofde (via het sociaal digitaal netwerk gezichtenboek) een blog te plaatsen zodra er nog wat interessants gebeurde, maar ik breek mijn woord; er is niets interessants gebeurd. Ik maak een blog. Bij deze alvast mijn excuses voor de onzin.
De voorbije dagen hielp ik Pia met de voorbereidingen van de markt, die morgen begint. Dit is haar kraampje en gisteren heb ik al haar pottenbakkerskunsten mogen uitstallen, want als ze het niet zelf doet komt het verfrissend over :)
Bij het verplaatsen van de pottenbakkerskunsten van Shirobey-san maakte ik een snapje in mijn been. Aanschouw de interessantheid!
Hoe het er vandaag uitziet:
Laat ik beginnen met mijn beklag te doen over het voorval deze ochtend. Ik was om 6 uur wakker en stond iets later op, zodat ik zeker en vast tijd had om mijn was te doen en met wat geluk deze ook op te hangen voor ik met Pia naar de markt zou gaan (direct na het ontbijt, was mij verteld). Met grote plastieken zakken vol kleren -ik ben een vreemde reiziger, zegt men, want ik heb 6 handdoeken en gebruik elke dag een nieuwe- kwam ik aan in de badkamer, waar zich een klein, gelukkig lawine- en aardbevingsloos Himalayagebied zich voor mij uitstrekte: bergen kleren van mijn hosts die klaar lagen voor het toch al draaiende wasmachine. Goed dan. Ik zette mijn zakken neer om ze te wassen als ik terug zou komen van de markt en ging naar het toiolet. Daar leerde ik een belangrijke les: nadenken en researchen voor je je probeert aan te passen aan een nieuwe cultuur. M.a.w. degelijk op de pot gaan zitten voor het sproeiknopje te gebruiken. Heel de muren, de WC en mijn T-shirt nat met gelukkig wel proper water. Trauma's. Ik gebruik dat stomme knopje nooit meer. Ja, ik weet dat dit details zijn die de meesten onder jullie niet willen lezen. Wis het maar uit je geheugen.
Ik at ontbijt en kreeg te horen dat Erwin en ik vandaag van rol zouden wisselen. Ik zou Shirobey-san helpen met zijn kraampje vol zware grote potten (die uiteraard allemaal nog verplaatst moesten worden op de laatste dag) en Erwin zou Pia helpen. Gelukkig kon ik hierdoor wel de kleren wassen en ophangen.
Maar voor zij vertrok kreeg ik eerst een autorijles, want ze wilde graag dat ik haar auto van de parking tot het kraampje kon rijden en dat had ik tot dan toe steevast geweigerd. Voor degenen die het niet weten: 90% van de auto's in Japan is automatiek en het stuur staat aan de andere kant (dus ook het rijden op de baan is links). Ik verkeerde in de overtuiging dat ik een internationaal rijbewijs had (want ja, ik mocht overal in Europa met mijn autootje op vakantie) en genoot van de rijles, die heel goed meeviel. Het was echt veel gemakkelijker en ik heb heel wat weggetjes mogen rijden en voelde me op het einde behoorlijk zelfverzekerd. Om er later op de dag natuurlijk achter te komen dat ik een Europees rijbewijs heb. Ja... blond.
Ondertussen was het al snikheet en liep ik rond als een zombie (mijn hersenen smelten boven 24°C, en het was hier 30°C vandaag), maar we kregen al zijn potten en borden en kopjes veilig ginder. We stalden ze uit en moesten aan 2 oude mensen uitleggen dat ik een WWOOFer was en niet zijn vrouw. Mag ik dat als een belediging opvatten?
Hij trakteerde mij op tonkatsu in een restaurant, varkensvlees gebakken in broodkruimels of hoe je dat ook moet uitleggen.
Foto van Google:
Hierna gingen we thee drinken bij een oud koppel, vrienden van mijn host en eigenaars van een motorwinkeltje. Het verliep in snel Japans waardoor ik alleen af en toe wat opving over hoe vreselijk de vrouw Amerikanen haat en nog wat kleinigheidjes. Terug thuis was het theetijd en sloeg ik met een bamboestok keihard het stof uit de futons van Marieke, daarbij enkele kanjers van scheuren achterlatend. Want de bamboestok die mij was aangewezen was gebarsten en hard scherpe randen. Het volgende uur bracht ik door met naald en draad. Ik pakte nog versgebakken gezonde koekjes in voor Pia en maakte toen een wandeling met Hime. Maar omdat ik problemen heb met heuvelachtig gebied stelde ze voor dat ik een andere weg nam. Een weg die ik enkel die ochtend had gereden met de auto. Een weg waarvan ik dus het landschap niet goed kende. Met enkel de instructie 'Op de grote baan naar links en dan, ja dan gewoon richting het huis terug wandelen' vertrok ik vol goede moed. Ziehier de psychologische fases van een wandeling door halfgekend gebied.
De eerste fase staat er niet op: Fase 1: Zelfzekerheid.
Ik vertrek de wandeling, wetende dat ik de weg niet ken maar zelfzeker dat ik desondanks een aangename, ontspannende en korte wandeling zal kunnen maken.
Fase 2: Besef
Voor het eerst sijpelt door dat als ik de weg niet ken, ik uren zal kunnen wandelen omdat ik verdwaald ben tussen de velden. Ineens komen die velden om me heen mij allesbehalve bekend voor.
Fase 3: hernieuwde zelfzekerheid
Het typische 'Of ken ik de weg hier toch?'- gevoel duikt op.
Fase 4: Volslagen paniek
Deze fase gaat gepaard met een diepgewortelde schaamte voor het zichzelf filmen in het zicht van andere mensen.
Fase 5: Opluchting
Wetend dat ik eigenlijk de hele wandeling, ondanks mijn sterk geografisch oriënterend onvermogen, perfect heb gewandeld en het huis heb terug kunnen vinden.
Ik douchte me en ontsmette het wondje op mijn been nog eens, gewoon om moederlief gerust te stellen, en na een heerlijke vis ben ik klaar om te slapen, want morgen moet ik NOG vroeger op en heb ik een zware dag voor de boeg.
Donderdag volgen er misschien foto's van de pottenbakkersmarkt in Mashiko, waar ik dus de volgende dagen mee bezig zal zijn.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ondertussen is het donderdag en het is niet de moeite om er een aparte blog voor te maken, dus bij deze enkele foto's:
Deze ochtend om 6:00 opgestaan.
Mijn tasje gemaakt en klaargezet, tandenborstel ligt klaar voor na het ontbijt...
Volledig aangekleed: naar het ontbijt!
Dat bestond uit een versgebakken brood, de avond ervoor is me geleerd hoe ik het moet maken en ik heb een recept meegekregen...
Veranderde al gauw mijn broek naar mijn short, want is is snikheet, zeker als je buiten moet werken en de hele dag rechtstaan.
Klaar om n de auto te stappen! Om na 15 minuten rijden om te draaien omdat ik de meest belangrijke handtas van ze allemaal was vergeten waar al haar geld, telefoon,... in zat.
Overdag: Pia achter de toogbank :)
Pia en de 'buurvrouw'
De straat waar de markt gehouden wordt.
Na een heleboel souvenirs: nog eens een cadeautje voor mezelf!
Klaar om af te sluiten en naar huis te gaan om 17u.
Aricia
Geen opmerkingen:
Een reactie posten