Laatste hosts, laatste loodjes

Sporadische en fervente lezers

vrijdag 1 mei 2015
Later volgt meer. Ik ben goed aangekomen, de mensen zijn lief, maar enkel wifi in hun huis dus weer hetzelfde verhaaltje als Kumamoto... zal niet meer zoveel kunnen posten maar ik verkeer in goede staat!

Het ‘meer’-gedeelte - zondag 3 mei 2015

Vrijdagnamiddag, na enkele uurtjes ‘rondhangen’ op een niet zo drukke maar eens zo hete markt, namen Erwin en ik afscheid van onze hippiehosts van Ichihana, niet helemaal ten spijt van Erwin.

Foto's van de markt

 

Kunnen jullie geloven dat ik dacht dat dat zijn voeten waren?:-O Had het niet eens gezien!

We wandelden moedig onder de brandende zon met –in mijn geval- een belachelijk zware koffer naar het station van Mashiko. Onderweg werden we tegengehouden door een man, die zwaaiend achter ons aan kwam lopen tot we stopten. Het typische praatje volgde: waar komen jullie vandaan? Komen jullie hier dingen bezichtigen? Zijn jullie studenten? Hoe is het weer in België? En ondanks onze uitleg dat we naar het station gingen en ik hoopte dat hij snel ter zake zou komen, praatte hij gewoon wat verder en liet hij ons iets daarna pas gaan. Zonder iets speciaals verteld te hebben. Nog niet vaak buitenlanders gezien zeker dat hij zo verlegen zat om een praatje?

Na 20 minuutjes wandelen en 10 minuutjes wachten klauterden we op de bus… om erachter te komen dat die enkele minuten later EXACT voor Pia’s kraampje stopte en we ons een relatief zware wandeling en 200 Yen hadden kunnen besparen. Maar goed, die extra kilo’s die ik ben bijgekomen zijn toch niet welkom. We misten onze trein omdat de busuren niet meer kloppen en belden eerst naar de volgende host om te laten weten dat we ongeveer een half uurtje later zouden zijn. De trein was ontzettend druk maar we raakten levend tot in Ujiie, waar onze host al heel erg lag was aan het wachten. Shozo-san is een vrolijke, humorische dertige-jarige man die beweert 40 jaar te zijn. We zullen hem maar geloven zeker? Het DNA in de wereld is niet eerlijk verdeeld. Hij had ook Natsumi (Natsu = zomer, umi=oceaan) bij zich. Na-chan is zijn 6-jarig dochtertje, een pracht van een kind en ontzettend slim en een doorzettertje. Ik ben nu al erg op haar gesteld en zij lijkt ook goed met mij op te schieten. Het was ongeveer 40 minuutjes rijden met een korte stop in de supermarkt voor vlees en vis. Zijn vrouw stond ons op te wachten in hun kleine, volle, erg oude huis met een typisch Japanse maaltijd: rijst, miso- soep en wat groentjes. Zijn 14-jarige dochter, Nanami (nana = 7 dus haar naam betekent 7 oceanen omdat hij hoopte bij de naamgeving dat ze ooit de hele wereld zou rondreizen), kwam schoorvoetend naar onze begroetingen luisteren en verdween toen weer. Een iets of wat ‘moeilijkere’ tiener (volgens de ouders) die veel van gamen houdt.

We douchten en hij bracht ons naar het huisje waar wij in slapen. Dat is erg smerig maar de kamers waar wij in slapen waren proper gemaakt. Ik besloot gauw even naar het toilet te gaan en dan te gaan slapen. Jongens… Ik kan zonder veel luxe, of dat wil ik toch graag geloven. Maar de toilet, daar moest ik me toch even over een mentale barrière heen zetten. Ondertussen vind ik het al prima, maar ik zal toch even jullie willen waarschuwen bij de volgende foto’s. Sommige mensen kunnen er beter tegen dan andere, ik weet het. Maar voor mij moet de wc proper zijn en vooral: kunnen doorspoelen. Deze permanente versie van een Toi Toi-toilet is niet echt aan mij besteed, maar het dient waar het voor moet dienen ^^

 Mijn kamer

 De gang als je binnenkomt in ons huisje

 Als je naar links kijkt in de gang

 

Op het eerste zicht een relatief normale wc

Hieronder bevindt zich dus gewoon een heel diep gat...Erwin denkt dat er misschien gewoon geen riolering is hier in de omgeving en alle leidingen naar het riviertje leiden.

 

Het keukentje in 'ons' huisje

 

Onze host maakt miso! Wat heel erg cool is :)

Uitzicht vanuit WWooferhuisje

De volgende ochtend aten we ontbijt om 7u30 en daarna begonnen we met werken. Shozo-san is een groenteboer. Hij heeft in een jaar ongeveer 70 verschillende soorten groenten verspreid over 14 velden in de buurt van zijn huis en doet alles alleen. ’S ochtends gaan we de bestelde groenten oogsten.

Vervolgens was hij ze, en dan helpen wij ze na het ontbijt inpakken in krantenpapier en dozen om ze te versturen via een transportbedrijf en enkele bestellingen zelf te brengen. Vandaag verstuurde hij bijvoorbeeld een doos verse groenten naar een opvangtehuis voor tsunami -en aardbevingsslachtoffers. Er zijn er nog steeds 2000 in Japan, heb ik begrepen.

De kat des huizes (Basil) en Erwin (hier: Snoky want niemand kan zijn naam uitspreken) zijn goede maatjes

Achterkant van het huis, waar we de groentjes inpakken

Het veld en serre achter zijn huis

De auto in en vertrekken om te oogsten!

Mmmm groene boontjes!

7Eleven mini-autootje (7Eleven is ozne FAVORIETE convenience store, en je vindt er o-ve-ral)

Vervolgens trekken we onkruid, oogsten we verschillende soorten groenten en planten we er voor de rest van de dag, en we krijgen al vroeg vrij (vandaag bijvoorbeeld om 15u al) omdat dit de eerste host is die zich aan de 6 uur per dag houdt.

Erwin koopt een drankje in een automaat op weg naar ons huisje

Dus bij deze: alles gaat goed. Ik kijk er wel alvast enorm naar uit om weer terug te keren naar België. En een dikke knuffel te geven aan al mijn familie en vriendjes! Aardappeltjes, frietjes, onze eigen groentjes en vleesjes, een volledig gesprek kunnen voeren en alles verstaan,… Tot gauw, België!

Aricia