Hooggewaardeerde lezers,
Zoals beloofd zal ik hier en daar een klein blogje posten zodat ( vooral ouders) zich gerust gesteld kunnen voelen dat wij, Japanliefhebbers, nog steeds in leven zijn daar aan de andere kant van de wereld.
Na veel last minute-discussie zijn we in prima staat in de luchthaven geraakt, zo vroeg zelfs dat we nog niet konden inchecken. Wat goed was, want de jongste onder ons iheeft enkele dagen voor ons vertrek gevallen een duik genomen van een brommer om de grond te inspecteren... van heel,heel dichtbij. En in plaats van gewoon afschuwelijke schaafwonden over te houden zoals alle andere mensen, begon de schaafwonde op zijn enkel uit te zetten tot zijn pootje van behoorlijke omvang was. Dus gingen ze (Lars en Jeroen) nog gauw de EHBO-dienst bezoeken terwijl ik Ricardo aan mijn typische vragenvuur onderwierp in een poging hem beter te leren kennen. Want je brengt toch geen 10 dagen door met iemand zonder te weten welke landen hij nog wilt bezoeken of wie hij zou vermoorden als niemand ooit zou weten dat hij het heeft gedaan?
De vlucht naar Rusland was niet onaangenaam, 3 uurtjes wat lezen en rusten. De tijd in de luchthaven ging ook snel voorbij, zeker omdat we allevier blijkbaar dezelfde vreselijke kwaal hebben: besluiteloosheid. Moe en geïrriteerd besloten we uiteindelijk wat geld te wissen naar de Russische munteenheid ( shame oh shame ik heb geen idee hoe die noemt ondanks dat ik nog een briefje in mijn portefeuille heb) en bij de Burger King te eten. De vlucht van Moscow naar Tokyo was, zoals verwacht, de hel. 9 uur op een stoeltje zitten met amper beenruimte, een buikslaper zijn, omgeven door kleine kinderen waar ik nooit problemen mee heb behalve in een vliegtuig, vliegtuigvoedsel en turbulentie. Ik denk niet dat ik terug naar huis kom voor er een portal of teleportatiemachine wordt uitgevonden en ik vermoed dat de jongens er ook zo over denken.
Van het ontbijt kreeg ik niets binnen door de misselijkheid en die hongerigheid en het feit dat ik geen seconde heb kunnen slapen zorgden ervoor dat ik niet in mijn opperste beste humeur aankwam in Japan. De regen en de steeds dikkere vuurrode poot van Lars brachten een kleine domper op mijn stemming. Dat er in onze hostel 3 Franse scholen met tieners aanwezig zijn had misschien ook beter gekund maar buiten dat onwetende/onverschillige meisje dat in de gemengde badkamer in haar ondergoed stond, gedragen ze zich nog netjes.
We douchten ons, haalden wat te eten in de 7eleven en vielen in slaap. Ondanks het onvoorstelbaar overdonderende gebrul en geknor wat Ricardo "snurken" noemt. 2 uurtjes later deden we een toertje rond de blok op slakkentempo terwijl Lars het gebruik van een wandelstok probeerde te ontdekken. Het is hem nog steeds een mysterie. We kochten nog een ijsje en kruipen nu ons bed in, in de hoop morgen effectief te beginnen aan een ontspannende vakantie. Laat ons nu allen hopen dat Lars zijn olifantenpoot morgen niet geamputeerd moet worden. We doen in ieder geval ons best hem te laten rusten en het te verzorgen.
Tot betere tijden :-)
Aricia
Geen opmerkingen:
Een reactie posten