Dineren in een spel

Lieve mede-Belgen,

Gisteren heb ik me oprecht geamuseerd. 's Ochtends namen we na lekker uit te slapen gehaast de trein naar het Eorzea cafe in Akihabara, maar we waren nog een beetje te vroeg om te reserveren. Nog een halfuurtje winkeltjes doen dus, en toen lukte het ons een reservatie te maken voor 16u30. Het was 11u op dat moment en ik was Akihabara even beu gezien, dus besloten we naar Ueno te gaan. We weten geen van allen veel zijn in Ueno, behalve het gigantische, prachtige park met verschillende tempels, 'straatmuzikanten', gezinnetjes met kindjes en joggers.

We kochten wat drinken en snoepjes en gingen ergens in de schaduw zitten, wetend dat onze arme voeten en benen alle rust konden gebruiken die ze konden krijgen. Ik geloof dat we allevier genoten van de rust en de cello op de achtergrond die een bijzonder geslaagde versie van 'Ave Maria' speelde met een achtergrond van honderden krekels en cicadas. Toen we het zitten beu waren, gaf ik de jongens een korte les in de volgorde van reinigen en bidden in een tempel. En ik verschoot me kapot toen ik in het Nederlands een compliment kreeg over deze les door het meisje dat in stilte naast ons had gestaan. Ik hoop dat ik haar niet beledigd heb toen ik zei dat Nederlanders echt overal zitten en ik er altijd tegen kom als ik op vakantie ga. Lief meisje, ik heb daar niets op tegen!

Aan de overkant van de straat lag het andere deel van het park, met een gigantische vijver die volbegroeid was met een soort plant met grote bladeren en grote, roze bloemen. De vorige 2 keren dat ik in het park ben geweest stond er steeds een leuk oud mannetje de vogels te voederen en ik hoopte met heel mijn hart dat hij er dit keer opnieuw stond, want hij liet mij eens een keer een deegballetje vasthouden en toen kwamen de vogeltjes op mijn hand en arm zitten, en deze prachtige ervaring wenste ik de anderen ook toe.
Hij stond er inderdaad, maar een groepje andere oudere mannetjes hadden de eer van het deegbolletje al gekregen. Nadat we er een poosje naar hadden zitten kijken, genietend van al die kleine vogeltjes en de dikkere duiven die om ons heen wapperden en streden om de grootste hapjes, nam het vogelmannetje uit het emmertje dat vooraan op zijn fiets bevestigd was twee piepkleine babyschildpadjes en bracht ze naar de tafel waar wij aan zaten. We mochten ze aanraken, opnemen, en onze belangrijkste taak was om te zorgen dat ze niet van de tafel liepen, want het leek wel alsof ze beiden een doodswens hadden. De man grapte over dat hij ze zou opeten als barbecue en we begonnen een kleine conversatie waar ook het Vietnamese koppeltje dat aan de tafel zat aan deelnam. Hun Japans was ook heel erg goed.
De man hield de schildpadjes als huisdieren. Hij beschouwde hen als zijn familie. Ik denk dat ze erg sociaal zullen worden, willen of niet.

Ik wilde graag nog wat in Ueno stad rondlopen maar wist de deftigere buurten er niet zijn, en de straten met het meeste volk zaten vol louche winkels uitgebaat door louche niet-Japanse figuren.
Het was toch bijna tijd dus liepen we nog even wat in Akihabara rond voor we naar het Eorzea cafe gingen. Dit was kleiner dat verwacht maar had nog steeds een geweldige sfeer.
Voor de onwetenden: zowel Ricardo, Lars, Jeroen als ik spelen een spel genaamd `Final Fantasy XIV` (het enige spel dat ik speel maar ik vind het super) en het cafe heeft dat spel als thema. Het is ingericht met attributen, ze spelen muziek van het spel op de achtergrond, en het eten lijkt op personages uit het spel e.d. Het was natuurlijk belachelijk duur voor wat het was, maar het was toch de moeite om eens gedaan te hebben.

Jeroen en ik namen een gratin, een moelleux, en een non-alcoholische cocktail die wel eens tot de top 3 drankjes zou kunnen horen die ik ooit gedronken heb. Bij elke bestelling dat je deed kreeg je ook kaartjes met monsters of beroepen uit het spel (voor de kenners, don't judge me, ik leg het zo simpel mogelijk uit) die je kon verzamelen. We lachten onze longen uit het lijf toen we plots begonnen te twijfelen of het figuurtje dat bij Lars desert zat, dat hij juist naar binnen had gewerkt,effectief eetbaar was of  piepschuim. Ricardo had hetzelfde desert en we besloten dat het vast eetbaar zou zijn, maar het had dezelfde textuur als piepschuim en smaakte niet bepaald schitterend, en andere klanten hadden de hunne laten liggen. Als ons beoordelingsvermogen het heeft laten afweten, zullen ze in ieder geval goed lachen in de keuken als het bord terugkomt en het figuurtje nergens te bespeuren is.

Op mijn aanraden gingen we als afsluiter naar de karaoke, en met mijn beste Japans kwam ik erachter dat een uurtje voor ons allen samen ongeveer 6 euro per uur zou zijn met elke een verplicht drankje van ongeveer 3 euro. Dus toen het uur veel te snel voorbij ging (karaoke in Japan is ontzettend fijn en grappig) bestelde ik met de telefoon in de kamer een uurtje extra, in mijn achterhoofd houdend dat het veel minder duur was dan dat ik mij herinner van de vorige keer dat ik naar de karaoke was gegaan (dat was in Fukuoka tijdens de allereerste keer dat ik in mijn eentje naar Japan was gegaan en met 2 toen onbekende jongens was meegegaan).
Maar toen we gingen afrekenen kwam het totaalbedrag op ongeveer 90 euro! We betaalden onwillig en kwamen buiten met behulp van het afschriftje tot de conclusie dat het tweede uur veel meer had gekost dan het eerste. We weten niet of dat kwam omdat ik het had verlegd in plaats van meteen 2 uur te bestellen, of omdat het een later uur was, populairder en dus duurder. Na de aanvankelijke shock begrepen we wel dat het nog steeds wel betaalbaar was (ongeveer 23 euro) voor mooie herinnering die we hebben gemaakt.

Jeroen en ik keerden naar huis en Ricardo en Lars bleven nog wat langer. Deze ochtend hadden we een lichte aarbeving. Ik ben benieuwd wat de dag verder voor ons in petto heeft.
Hou jullie goed!

Aricia