De droom

Mijn broertje en ik stonden op de straat voor het huis waar we vroeger woonden, gericht naar het huis van de overburen. In werkelijkheid woont daar een verrukkelijk ouder koppel, maar hier stond het herenhuis al 100 jaren leeg. Het was niet in de verste verte onderhouden en was meer een ruïne dan een huis. Er zaten geen ramen meer in en op de houten vloeren lagen blaadjes, die waren binnen gewaaid van de vele hoge, stevige loofbomen die het huis omringden.

Boven het raam aan de voorkant, zoals huizen wel vaker hebben, stond een tekstje. Maar in plaats van "welcome" of een familienaam stond er in sierlijke witte letters: "How my son shot"
Aangezien het huis al leeg stond lang voor we er tegenover introkken, wist ik alleen van de eigenaars wat me verteld was geweest door de oudere omwoonders, die het van hun ouders hadden gehoord. En het was een tragisch verhaal over een misvormde zoon en een familiedrama dat geen van de drie gezinsleden heeft overleefd, waardoor mijn nekhaartjes overeind gingen staan bij het lezen van deze onafgemaakte zin, die zoveel kon vertellen en verduidelijken als er wat meer woorden bij stonden.

Mijn broertje en ik vroegen ons luidop af wat er precies met de man,de vrouw en hun zoon zou gebeurd zijn en besloten stiekem het huis te gaan verkennen. Zodra we dichter kwamen blies de herfstwind ritselend door de bomen en zonder het zelf goed te beseffen was het huis nu veel verder van de straat gelegen, met een lange zandweg door het dichte bos tot aan enkele meters voor de deur. We gingen naar binnen. Zowel de vloer waar we op stonden als de vloer van de verdieping boven ons misten zeker de helft van de planken en aangezien het grootste deel van het dak ook weg was werd het hele huis natuurlijk verlicht. Ik zette een stap en het vervaarlijke gekraak dat ineens klonk deed me beslissen naar beneden te springen. Mijn broertje stond nog op het gelijkvloers en met paniek in zijn ogen keek hij rond zich.
'Ik vang je! Spring maar!' riep ik, zijn richting uitlopend. Zonder enige twijfel wierp hij zich in mijn armen en zonder enig probleem ving ik hem, wat in het echt wat meer problemen zou gegeven hebben aangezien hij een flinke kop groter is dan ik.

Ik zette hem neer en we wilden juist de helder verlichte kelder ( aangezien er veel vloeren en dak weg was konden we vanuit de kelder de lucht zien) verkennen toen onze vader binnen kwam, aanzienlijk woedend omdat we zonder zijn toestemming aan zo'n een gevaarlijke onderneming begonnen waren, maar al snel was hij even gefascineerd als ons.

'Vreemd.' zei hij. 'Ik dacht dat het de zoon was, die door zijn misvorming een fascinatie had voor olifanten.'
Ik liep naar hem toe en zag het rek vol olifantenmaskers. Sommigen waren van zwart leder met ritsen, anderen van een kleurrijke, Marokkaans aandoende stoffen,... maar ze zagen er allemaal min of meer hetzelfde uit: als een soort gasmasker met een lange slurf en grote flappen als olifantenoren. Het was een beangstigend zicht.
'Zijn ze dan niet van hem?' vroeg ik nieuwsgierig.
' Nee, zie je hoe verschillend ze zijn? De vader was een reiziger en heeft ze van over de hele wereld meegebracht. En hij droeg ze zelf, want de zoon kwam nooit van de tweede verdieping af.'

Ik probeerde in mezelf te bedenken welke redenen de man zou hebben gehad om zulke maskers te dragen, toen mijn vader ineens zei: 'Vreemd. Dit konden ze nog niet maken.Dez    e is nieuw.' Over het zwarte leren masker met de ritsen. Mijn tot op dat moment aanwezige verlangen om de nog gevaarlijkere tweede verdieping te verkennen om over de zoon bij te leren verdween als sneeuw voor de zon terwijl ik met een bevend stemmetje herhaalde: 'N...nieuw?' Extreem nonchalant, in een woordeloze overeenstemming, klommen we uit de kelder, verlieten het huis en wandelden in steeds sneller tempo naar de straat, waarbij we het laatste stuk werkelijk renden.

Weg van het huis en eenmaal uit het bos keken we elkaar wat schrikachtig glimlachend aan.
' Het is stom en ik weet dat het door de angst kwam, maar ik voelde me echt precies alsof iemand naar mij aan het kijken was. ' lachtte mijn vader.
Mijn lachen verging echter bij woorden. ' Ik... ik ook!' Langzaam draaiden we ons om naar de weg achter ons en staarden met ingehouden adem. Plots ritselden wat struiken vlakbij ons en we zetten het op een lopen. We wisten alledrie dat het de zoon was, die zoveel aandacht en bezoekers niet op prijs had gesteld.

 ___________________________________________________________________________________

Ik heb ook een nachtmerrie gehad over een pedofiel, die ontstaan is uit mijn besef gisteren dat sommige 2D meisjes in Japan veel te jong zijn om geseksualiseerd te worden, zelfs al is het in 2D. Want waar trek je de grens? 2D kan wel en dan zou je je niet aangetrokken voelen tot 3D meisjes? Ik kan niet goed bevatten hoe dat in zijn werking gaat.

In ieder geval, eergisteren zijn we naar Ikebukuro geweest in plaats van Shibuya. We hebben ons geamuseerd in de game arcades en bezochten het pokémoncenter. Toen verplaatsen we ons naar Harajuku, omdat ik een derde poging wilde doen om de bijeenkomst van de jongerenculturen in het park te zien, maar weeral was dat er niet. We aten de typische Harajuku - pannenkoeken met ijs en aardbeien en dergelijke. Ik zag wel de rockabilly dertigers dansen en we aten wat geschaafd ijs met een smaakje. Er was ook een groot Braziliaans festival waar we even over gewandeld zijn. Ik keerde met Jeroen naar huis en at 's avonds tenpura.

Gisterenochtend hadden we een slome ochtend. We waren pas laat wakker en gingen op ons gemakje de rest van Akihabara verkennen. 's Avonds aten de jongens ramen en ik kara'age. We kregen een compliment van de ober over ons Japans.
Jeroen en Ricardo hebben een afspraak voor ons kunnen maken in het Eorzea ( final fantasy) cafe en daar gaan we zodadelijk naartoe. Namiddag normaal Ueno.

Ik amuseer me wel, maar zit veel te veel in mijn hoofd met de herexamens die ik hopelijk net afkrijg en het poetswerk dat ik moet doen als ik terug ben en alle familieleden die ik te weinig heb bezocht en van mij nog bezoek verwachten.

Maar ik probeer naar Jeroen te luisteren en die dingen te bestempelen als "zorgen voor later."