See you soon, mata neee!

Hopelijk niet al te teleurgestelde lezers

Dit is de laatste blog voor een misschien langere tijd. Ik schrijf deze vanuit een ongelofelijk comfortabel bed in Istanbul, waar ik ook genoeg voor heb betaald. Morgen zal ik terugkeren naar België, maar niet voor lang! Van 2 juli-2 augustus zal ik dit jaar voor de laatste keer naar Japan reizen.

Maar eerst: mijn laatste dag in Tokyo. Ik had dinsdagavond voor mezelf beslist dat ik woensdag niet mee zou gaan op Erwins laatste dag, om mijn heup te laten rusten en omdat ik alleen even naar Ikebukuro wilde en niet de hele dag rondwandelen. Ook had ik me voorgenomen mijn koffer woensdagvoormiddag in orde te maken (lees: alles eruit te gooien zodat hij niet boven de 20kg weegde). Maar daar was ik veel sneller mee klaar dan verwacht en in een ingeving vertrok ik samen met Erwin, die namiddag toch sowieso ook naar Ikebukuro zou gaan. Eerst bezochten we Ueno park. Heel kort en ik zag maar een klein deel maar het was alvast heel mooi en ik heb er een megaleuke ervaring aan overgehouden!

Deze coole man stond namelijk vogeltjes te voederen... Ze kwamen eten uit zijn hand! Ik vond het zo mooi en wonderbaarlijk dat ik er met open mond naar staarde, tot hij mij wenkte en ik het zelf mocht doen! Ik moest lang wachten voor ze kwamen... maar het loonde. Hopelijk volgen Erwins filmpjes snel op Youtube.

Na Ueno park gingen we naar Akihabara. De anime-technologie-stad van Tokyo.

 

De bekendste pervy winkel... ik heb een poosje buiten gestaan en moest echt mijn lach inhouden. Eerst ging er een lachend groepje Japanse zakenmannen naar binnen, en ze kwamen al net zo lachend naar buiten. Vervolgens een groepje buitenlanders. Zij stonden eerst een poosje weifelend voor het gebouw, maar toen ze eenmaal hun toer hadden gedaan, hadden ook zij een heel grote lach en rode oortjes om hun gezicht te sieren. 

Als ik niet kon lezen wat er zich op elke verdieping bevond zou ik nog gaan geloven dat het een spiegelpaleis was.

Toen volgde mijn eerste ervaring in een Maid cafe. Ik was een beetje naïef om te vergeten dat we voor toegang alleen al ook geld moesten betalen maar op zich heb ik genoten van een lekker stukje cake, konijnenoortjes, schattige Japanse meisjes in Maid outfit en pyun pyun magic voor het eten lekker te maken, voor ongeveer 10 euro, dus dat is nog okee.

's Avonds hadden we afgesproken met Boaz, een Israëliër met een aanleg voor talen, die ik vorige keer in Fukuoka had leren kennen. we gingen een koffie'tje drinken, naar de game hall en naar een restaurantje.

Voor elk 100 Yen kon je foto's laten trekken en printen die automatisch bewerkt werden (gave huid, grote ogen) en je kon ze daarna ook zelf nog bewerken. het meisje is Haruna-san, een huisgenote van Boaz. Iets later moest ze weg en kwam een andere vriendin, Moeno-san.

Beelden bij nacht aan Sensoji in Asakusa

De terugrit verliep moeizaam maar vlekkeloos. Dat klinkt als een paradox, maar ik leg het uit: we moesten veel heen en weer rennen, begrepen nergens iets van maar haalden steeds nipt op tijd de bus/metro/vliegtuig dat we moesten hebben. We besloten in de luchthaven in Istanbul met de taxi te komen omdat we er weinig voor voelden een overstap te maken tussen verschillende louche bussen. Ik ben nog nooit eerder in Turkije geweest en jammer genoeg is mijn eerste indruk geen goede. Na het bescheiden, stille en propere Japanse volk gewoon te zijn, kwamen we ineens in een vuile chaos terecht met mensen die zuchten en met hun ogen rollen als je beleefd iets vraagt ( Zoals: kan je asjeblieft deze euro's wisselen?). Bijna elke man staarde onbeschaamd naar mij met een allesbehalve vriendelijke blik en ik kreeg er de kriebels van. Onze taxichauffeur reed als een gek door het ontzettend drukke en al even geschifte verkeer, alsof hij een ambulance was en wij op sterven lagen. Ik was wel blij dat we er snel waren. We hadden de prijs op voorhand afgesproken zodat hij niet ineens te veel zou vragen en hij liet zijn teller niet lopen. Het was wat duurder en het hotel ook, maar ben blij dat ik me heb kunnen opfrissen en ga nu slapen om er morgen wat ordentelijk uit te kunnen zien. 

Tot morgen!

Aricia

Thuiskomen op een nieuwe planeet

Mijn hoofd explodeert, beste lezers!

Ik wilde dat ik gisteren al een blog had kunnen schrijven toen alles nog verser was, en dat ik vandaag meer tijd had. Want ik heb zoveel informatie binnengekregen dat ik een klein boek zou kunnen schrijven over mijn eerste 2 dagen Tokyo. 

De laatste dagen WWOOFen verliepen goed. De zon kleurde mijn velletje van sneeuw naar kreeft, we plukten onkruid, plantten zaadjes,... The usual. Zaterdag was naar mijn grote spijt een lichtjes teleurstellende laatste WWOOF-dag, want ik had afgeluisterd dat we naar een festival zouden gaan maar we moesten de hele dag werken. Ook zondagochtend, voor ons vertrek, moesten we nog even helpen. Ik begrijp echter wel waarom: Kuruma-san werkt heel erg hard, en sneller dan Erwin en ik samen. Maar toch maakt het een enorm verschil als je hetzelfde werk met 3 mensen doet dan alleen en hij was ons erg dankbaar dat wij hielpen.

                           

Zeer zoutige thee met echte sakura erin (kersenbloesem)

Basil de kat die zoals gewoonlijk weer de genieter uithangt op Erwins schoot. Kijk dat tongetje...

Het uitzicht vanuit onze kamer

Het was ontzettend heet buiten en we hadden heel hard gewerkt, dus kregen we echt een heeeel lekker ijsje!

Ontbijt

Vanaf de oprit; zicht op het huis, hun 2 auto's, een van hun velden en de serre

Erwin die zondagochtend een laatste filmpje maakt van de omgeving

Om 10u30 Vertrokken we naar het station. Kuruma-san en Na-chan brachten ons met de auto naar een station in Utsunomiya. Niet het station waar we al eerder geweest waren van JR, maar een veel kleiner van een goedkopere dienst. Het was meer dan 500Yen goedkoper en minstens even comfortabel. Dank u, beste host, om dat allemaal voor ons uit te pluizen!

We kochten in de 7Eleven wat brood en aten het op in de trein. We reisden ongeveer 2,5 uurtjes die voorbij leken te vliegen. De laatste haltes keken er minder en minder Japanners om naar ons, buitenlanders. En toen we uitstapten in Shibuya station begreep ik waarom. Het was het drukste, grootste station dat ik tot dan toe gezien had en er liepen veel meer buitenlanders rond dan ik verwacht had. Ik was aan het glimlachen als een klein kind en voelde me opgelaten, maar dat was alleen het station nog maar. We namen de lift naar boven en werden overspoeld door een golf luide muziek en lawaai, en toen we de hoek omgingen was ik pas echt uit mijn doen. na wekenlang enkel velden en kleine dorpjes te hebben gezien, kwam in in de grootste en drukste stad van mijn leven terecht. Er was een gigantisch lange opstoet bezig door de zo al drukke straten en de traditioneel geklede mensen dansten al wandelend op het luide Japanse lied dat door de straten schalde. Helaas was ik net te laat met filmen...

We worstelden ons door het volk naar andere, bijna even drukke straten, niet wetend waar we heen moesten, en beslisten om het standbeeld (Hachiko - http://nl.wikipedia.org/wiki/Hachiko) alvast te zoeken waar we die avond hadden afgesproken bij onze couchsurfing-host. Ik moest het eerst vragen aan een bijzonder aardige man en onderweg maakte ik ook gebruik van een gratis knuffel bij een 'free hug' kruispuntje, om daar nog eens de weg te vragen. Ziehier het kruispunt.

Het was erg warm en we hadden zware koffers bij, maar we wisten niet wat ermee te doen dus besloten we al wat te gaan bezichtigen. Helaas liepen we een beetje verkeerd en ging de weg vaak bergop, waardoor ik last begon te krijgen van mijn heup. Ik verkeerde echter onder de veronderstelling dat ik droomde, dus het was nog niet zo erg. Het was pas toen we al uren aan het wandelen waren dat mijn humeur begon te dalen en ik ons uitstapje met koffers erop en eraan niet meer apprecieerde. Erwin leidde ons naar het Harajuku park, waar ik ontzettend van onder de indruk ben. Verontwaardigde gevoelens zoals 'Waarom ben ik er nu pas/ben ik niet geboren in Japan/heb ik nog maar zo weinig tijd om hier door te brengen' kwamen naar de oppervlakte maar mijn gelukzaligheid nam al gauw de bovenhand. Het was een prachtig, ontzettend groot park stampvol getalenteerde jongeren tussen 20 en 30 jaar oud. Overal maken vrienden samen muziek, of zitten ze samen te picknicken op een zeiltje. Ik besloot dat ik in mijn leven zo vaak als ik kan naar het park zal terugkeren. Vol bewondering beweerde ik tegen Erwin: dit is niet dezelfde planeet als degene waar ons landje zich op bevindt. 

Leuke anektdote: een Japanse student mode kwam Erwin wanhopig vragen of hij model wilde zijn en meedoen in een fotoshoot woensdag. Maar Erwin zag het niet zo zitten om dat op zijn laatste dag Tokyo te doen en loog dat we dan al naar België zouden terugkeren. Maar wel een ferm compliment! 

Op de weg terug naar het station, in de richting van het standbeeld, kwamen we ook een Disney-winkel tegen, maar ondertussen had ik al zo veel pijn aan mijn heup en schouders van de zware rugzak en koffer dat ik buiten op Erwin wachtte.

We waren mooi op tijd aan het standbeeld en toen onze host er om 19:02 nog niet was demonstreerde mijn geweldige brein een mooi staaltje van een beginnende paniekaanval. Wat als hij niet zou komen? Maar Erwin kent me ondertussen al erg goed en deed een poging me te kalmeren. Iets erna kwam een jong, schattig koppel (stiekem waren ze jaren ouder als ik) naar ons toe en maakten we kennis met Yusuke-san en Nami-san. We vertrokken om samen iets te gaan eten.

We gingen naar groot gebouw dat eruit zag alsof je er helemaal niets te zoeken had, namen de lift, en verbaasden ons over wat we zagen. De hele verdieping zat vol kleine restaurantjes, bierkratten die als stoeltjes dienden, kleine tafeltjes en bizar veel Japans jong volk dat zat te genieten van het eten. We vonden een plaatsje (je hebt geen idee hoe blij ik was te zitten, zeker nadat ik mijn koffer door minigangetjes van zittende mensen had moeten manoeuvreren) en liepen rond om eten te bestellen: want je mocht eender waar eten bestellen en het meenemen naar je tafeltje. Ik at frietjes en kip. Langzaam begon het gesprek en leerden onze hosts en wij elkaar beter kennen. Yusuke-san, 27 jaar, is psychiater en Nami-san, 29 jaar werkte voor Sony. Na het eten gingen we naar zijn kamertje. Typisch Japans appartementje: een minikeukentje, minibadkamertje en een slaap/woonkamertje. Hij en zijn vriendin deelden het tweepersoonsbed en er lag een futon op de grond. Er was ook een zeteltje, dat ongeveer anderhalve meter lang was. Erwin en ik besloten te wisselen. Ik begon op de zetel. Maar eerst gingen we naar de onsen.

Het was een kleine onsen, niet gericht op toeristen, maar het was echt zalig me te douchen en in het warme water te bekomen van de vermoeiende dag. Na de ijsbreker bij de laatste host was er ook geen enkele schroom meer.  We kochten wat drinken in de 7eleven en tegen de tijd dat we terug waren en klaar waren om te slapen was het iets voorbij middernacht. Erwin en ik kregen helaas geen dekentje maar ik hoopje moe genoeg te zijn om toch nog enkele uurtjes te kunnen slapen op dat minizeteltje zonder deken. Ik postte nog gauw het volgende bericht op Facebook voor ik een poging deed:

Veilig in Tokyo aangekomen, met Erwin en veel te zware valiezen onder verstikkende zon kilometers afgelegd...'s avonds iets gaan eten met host en zijn vriendin en toen naar de onsen... dag duurt veel te lang en heup is weer naar de vaantjes zoals hij zelden naar de vaantjes is geweest , maar Tokyo is onbeschrijfelijk... nog nooit zoiets gezien... nog nooit op zo'n ongelofelijke plaatsen geweest als vandaag, zo'n ongelofelijke mensen gezien als vandaag in die lange pijnlijke uurtjes... dit blijft me bij van mijn leven... er volgt zo snel mogelijk een blog, ik wou dat ik hem nu kon schrijven terwijl alles nog vers is, maar we staan morgen om 7u20 al op straat en het is nu middernacht (terwijl ik normaal om 21u slaap) Ik maak het goed x

Ik heb ongeveer 30 minuutjes geslapen die nacht, misschien een uurtje. En daarbij werd ik nog eens getrakteerd op een van mijn overdreven realistische nachtmerries, waarbij we in de lift naar beneden wilden gaan, maar de kabels raakten los en we vielen omlaag, op onze dood af. 

Ik was dan ook al lang wakker en stond stilletjes op om 6u50, want ik wist dat iedereen zou vertrekken om 7u30 en er was maar 1 badkamertje. Iedereen raakte op tijd klaar en ook al deden mijn beide heupen (ja, ook links, dat is mijn alarmsein dat ik aan het overdrijven ben: als ik daar ook gesnap voel zoals in mijn slechte heup) nog wel wat pijn, ik was toch heel blij aan de dag te kunnen beginnen. 

Erwin en ik gingen eerst naar Harajuku, waar we tot de conclusie kwamen dat er nog geen winkels en restaurantjes open waren tot 10u of 11u. We wandelden wat rond en zagen alvast heel interessante dingen, zoals deze barbiewinkel van het merk Barbie. Het is een schoonheidssalon. Voor meisjes en vrouwen die er zoals Barbie willen uitzien.

en toen mijn humeur weer opspeelde vonden we een heel leuk zaakje waar we ontbeten.

Wat we nog tegenkwamen in een etalage.

Bekende Harajuku-klok (beplakt met knuffelbeertjes)

Overal in Japan zijn er voetgangersbrugjes over drukke wegen.

Patriottisme 2.0!

Paul Smith space... aangezien ik die een keertje heb gegidst in het Modemuseum van Hasselt was het wel cool!

Wie herkent deze katjes? Jeroen, misschien? We gingen naar de winkel Kiddyland, een van de grootste speelgoedwinkels in Tokyo. 

Een hele Star Wars-afdeling!

We bezochten ook de Meiji Jingu.

Pattrotisme 2.1 ^^ Ondertussen waren we met de trein naar Shinjuku gegaan.

Een leuk straatje in het midden van Shinjuku

Shinjuku

Uitzicht vanuit de MacDonalds (don't judge us, het was 2 maanden geleden). Op een van de gebouwen werd een live optreden van Babymetal in Londen geprojecteerd. Voor zij die niet weten wat dat is: WAARSCHUWING zet je geluid niet op het luidste

                                            https://www.youtube.com/watch?v=WIKqgE4BwAY

In een shoppingcentrum... Wat 1 rond brilletje kan doen: aan wie deed Erwin mij denken toen hij het opzette? tip: het is NIET Harry Potter

Na Shinjuku namen we de trein naar Ikebukuro, waar we morgen trouwens opnieuw heen zullen gaan. 

Daar bevond zich namelijk Sunshine: een shopping centre met o.a. een Pokemon Center en J. World. Kijk dat gezichtje!

Ik zette mij op een bankje en sliep wat. Toen we naar J.World gingen was ik echter ineens klaarwakker: We betaalden een relatief lage toegangsprijs en kwamen in de wereld van Naruto terecht!

Evenwichtspelletje waarbij de echte stem van Kakashi-sensei je motiveert om niet van de pieken af te vallen.

We moesten ons terug haasten en waren perfect op tijd op de afgesproken plaats waar ook juist onze host aankwam. We gingen samen eten en ik at het lekkerste slaatje dat ik ooit gegeten heb in mijn leven (tweede foto)

Nami-san en yusuke-san

Erna gingen Erwin en ik weer naar de onsen en zij namen een bad in zijn kamer.

Tokyo tower bij nacht door slechte camera en weersomstandigheden

's Ochtends sleurden we onze spullen mee naar Asakusa. Vandaag is het bewolkt en regenachtig, maar dat is wel eens een fijne afwisseling om de brandende zon te ontsnappen.

Kaminari-mon

Op weg naar de hostel zagen we ook de bekende Skytree...

Sensoji temple

Veel oudere Aziaten kunnen veel beter overweg met modernere technologie zoals ipads dan oudere Europeanen...

Ontbijt deze ochtend op weg naar de hostel... voor 420 Yen (3,20 EUR) was mijn buikje vol.

We mochten onze koffers er al achter laten maar konden pas inchecken vanaf 13:00.

Interessant gebouw dat Joery misschien mooi vindt?

Pattriotisme 2.2

We wandelden wat rond en Erwin en ik besloten een Naruto cosplay te doen op FACTS dit jaar en legden samen bij voor een kleine voorbereiding. Beide heupen knakten vrolijk en deden me als een +60-er voelen op trappen, maar ik werd helemaal vrolijk van mijn lekkere middageten. Tempura is mijn favoriete Japanse kostje! En voor 500 Yen was mijn buikje weer vol.

In een van de winkels. Wat.In.Hemelsnaam.

Het was 14u toen we naar de hostel gingen om ons in te checken en sindsdien ben ik niet meer uit mijn bed gekomen. We liggen op een 6 persoonskamer (3 stapelbedden) terwijl we voor een 8 betaald hebben en er ligt (totnutoe) nog niemand anders bij ons, wat natuurlijk heel fijn is. 

Leuke en creatieve oplossing voor een oorspronkelijk lelijk uitzicht.

Zodadelijk gaan we eten uithalen en op tijd slapen, en morgen gaan we nog vanalles leuks doen (waaronder misschien een butlercafe)

Groetjes uit Asakusa!

Aricia