De hond zonder naam

Allerbeste lezertjes!

Het is mijn tweede dag in Japan vandaag. Op weg naar de luchthaven gisterenochtend besefte ik pas voor het eerst waarom iedereen me veel succes wenste en zeiden dat ze het zelf niet zouden durven. Ik ging dood. Na een afscheid dat me veel zwaarder viel dan ik had verwacht (omdat ik dacht dat ik een flinke meid was die niet zou huilen) raakte ik met waterige oogjes door alle douane toestanden zonder probleem op het juiste vliegtuig. Ook in Engeland was alles heel simpel en het vliegtuig was erg indrukwekkend - hou er rekening mee dat het enige vliegtuig dat ik kende dat van Ryanair was om naar Ierland te gaan. Ik zat naast een ontzettend aardig Japans vrouwtje van Osaka. Iets minder indrukwekkend waren de drie minions gezeteld voor, rechts voor en naast mij. En de minion voor me was nog maar enkele maanden oud, ook al heb ik die kleine geen geluid horen maken (interessant feit: het Japanse vrouwtje moest erg lachen toen ze doorhad dat de baby en ik allebei berenoortjes hadden aan onze kap). Toen mijn eerste maaltijd er aan kwam konden we kiezen tussen pasta pesto (wat ik niet echt lust) en Japanese beef. Moedig ging ik voor de tweede keuze. Ik zag een klein hoopje lekkere zalm bij het vlees en na een milliseconde twijfelen stak ik het volledig in mijn mond, kauwde enkele keren en slikte door.  Wel, het was geen zalm. Het was een bijzonder pikante soort vis die je ook vaak bij je sushi krijgt, ik ken de naam niet. Ik kreeg een ontzettende hoestbui die ik zo elegant mogelijk heb proberen te verbergen door mijn water in één keer uit te drinken en niet te laten opvallen dat ik niet door had dat het pikant was. Gelukkig stopte de hoestbui enkele minuten later en lachte mijn vriendelijke Japanse buur me niet uit.

Ziehier de dader in ongeopende verpakking. Ik heb geprobeerd om zo veel mogelijk te slapen, maar op de vlucht van bijna 12 uur heb ik maar bijna 1 uur geslapen. Bah. Wel heb ik het begin gezien van Planet of the apes en het begin van Bad neigbours. 

De luchthaven in Tokyo was een heel ander verhaal. Ik had mijn tickets nog niet kunnen afdrukken en was vergeten om hoe laat mijn vliegtuig vertrok. Aan de eerste medewerker die ik zag vroeg ik of hij Engels sprak. De eerste keer negeerde hij me, maar toen hij doorhad dat ik niet weg ging antwoordde hij met een duidelijke en strante 'no'. De volgende medewerkster antwoordde 'a little' en toen ik mijn vraag stelde en af en toe in het japans hielp om haar te vertalen ging ze ervan uit dat ik wel Japans kon en ik kreeg een heel erg lange ingewikkelde uitleg te horen waarvan ik alleen het woord futatsu (2) begreep. Ik knikte dus begrijpend, bedankte haar met een buiging en een arigatou gozaimasu en ging verder. De man die de visa in orde maakte stelde geen enkele vraag, en werkte zonder 1 woord te zeggen de hele rij mensen af die stonden aan te schuiven. Als je met stoute bedoelingen Japan binnenkomt hoop ik dat hij je verder helpt, dan mag het geen probleem zijn normaal. Het viel me ook op hoe ongelofelijk veel Japanners een mondmasker droegen. Op dat moment waren we met ongeveer over met 6 niet-Japanners. Een andere medewerkster kon me gelukkig wel helpen. Ik wachtte ongeduldig op mijn valies, zocht mijn weg door alle kanji en romaji naar buiten, stond aan te schuiven voor de verkeerde bus, stapte daarna op de juiste en als enige niet-japanner in mijn kanji en Nihon-go omgeving raakte ik op de juiste domestic airline. Zelfs in Tokyo daar had ik de indruk dat ze buitenlanders niet gewoon waren (waarschijnlijk omdat het een domestic airline was). Ik poetste mijn tanden, deed een plasje op een voorverwarmde! toilet en nam toen de 40-minuten vertraagde vlucht naar Fukuoka. Ik was zo ontzettend verbaasd om te zien dat ik echt nu de enige buitenlander was, en er waren ook bijna geen vrouwen meer te zien. Alleen rijen en rijen donkerharige mannen met een pak aan en koffertjes bij. Maar serieus, niemand had iets anders aan. Iedereen droeg een kostuum. Behalve ik, want ik had coole bruine berenoortjes. Deze vlucht was er echt te veel aan. Ik was doodmoe, geïrriteerd dat ik mijn hosts niet kon laten weten dat ik later was (vanwege geen bereik op mijn gsm), en nerveus in deze gekke omgeving met kiwi-sap drinkende mensen (Hebben jullie al ooit een brik kiwi-sap gezien? Ik nu wel...)

Toen ik arriveerde en mij oneindig heb geëxcuseerd bij mijn hosts dat ik later was reden we met hun auto richting de vallei waar ze wonen. Onderweg stopten we bij een ramen-restaurant. Ja, ik weet het, mijn hosts zijn THA BEST! Hier een fotootje van de buitenkant. 

Mijn eerste echte ramen-ervaring was bijzonder interessant. Eerst koop je in een automaat tickets van wat voor eten je wilt. Dan loop je door een klein gangetje met allemaal gordijntjes. Achter die gordijntjes bevinden zich precies langwerpige pashokjes, maar met een tafeltje aan de muur en stoelletjes.  Ineens verscheen er een hoofd door de muur tegenover de gordijntjes. Hij gaf ons een meerkeuzevragenlijst over onze ramen: wil je pikant, stevige noodles, green onion, look,... Vlijtig vulde ik deze in (door te spieken bij Chieko) en al heel snel kregen we onze gigantische kom en kreeg ik de goede raad van Takiguchi om zo luid mogelijk te slurpen... Ik heb mijn best gedaan! Ik was zo traag en zo een ramp met mijn chopsticks dat het ongetwijfeld bijzonder grappig geweest moet zijn om het te zien. Mijn hosts en ik behelpen ons trouwens met een mengeling van Japans en Engels. Ze vertelden me vanalles en stelden ook veel vragen over mij. Toen we aankwamen maakte ik kennis met Gocha (Zonder Naam) die ooit is weggelopen bij zijn vorige gezin en nu hun hond is. Ik verschoot ervan hoe groot hun huis was voor een Japans huis. Ik mocht mijn kamer inrichten en comfortabel maken en 'moest' slapen. 

 Mijn kamer

Ik heb uitleg gevraagd bij de WC-toestand. Opgelucht dat het geen hurk-wc was heb ik gewoon mijn ding gedaan (weer een voorverwarmde bril!) en daarna veel me pas dit kastje op. Ik ben in schaamte moeten gaan vragen om me uit te leggen welke doorspoelen was. Ook zijn er sloffen om aan te doen in de wc die enkel daarvoor zijn.

Ik ben met de hond gaan wandelen naar de meest mooie traditionele Shinto-shrine (jinja) die er is :) Het coole is dat het totaal niet toeristisch is, deze dingen zijn er gewoon en worden eigenlijk gewoon grotendeels genegeerd. De shrine die ik heb bezocht is een water shrine. Ik heb niet echt foto's genomen van de shrine zelf, geloof me maar dat het mooi is. Heel traditioneel, in hout. 

Daarna heb ik pepers geplukt, avond gegeten en een douche genomen, wat echt nog wennen is wat hun douche is eigenlijk gewoon de kamer naast het bad, dus op de grond. 

Deze ochtend ben ik om 7u20 opgestaan, met de hond gaan wandelen voor een half uurtje, dan heb ik ontbeten (een warme maaltijd met rijst, was moeilijk binnen te krijgen maar het is gelukt) en vervolgens ben ik met de hond naar de Engelse klas gegaan. Dat ligt een stukje verderop, langs de shrine door in een klein straatje met bijzonder veel velden en SLANGEN! Ik heb er vandaag al eentje gezien. Daar moet ik rond de groenten en fruitbomen en moestuinen heen wandelen met de hond om de slangen weg te jagen voor de kinderen komen. Ik heb er Faithe ontmoet (dat is haar Christelijke naam, haar echte Japanse naam ben ik vergeten, die zijn zo moeilijk allemaal!) en haar man, een Amerikaanse priester die hier al sinds zijn 22e leeft. Zij geven de Engelse les. Het gebouw is gebouwd door Takiguchi en nog een andere Japanse man uit de buurt, wiens vrouw ook de les helpt geven. Hier is de voorkant en een stukje van de omgeving.

In het begin was ik een beetje onwennig toen ik in de kring stond. Een stuk of 10 mama's met hun 0 tot 3jarig kind die meezingen met de Amerikaanse priester en zijn gitaar en dansten. Maar daarna toen we buiten rijst gingen oogsten en een groende kiwi/appelachtige vrucht gingen plukken was ik in mijn element. Alleen, buiten slangen zijn ook de spinnen iets te indrukwekkend naar mijn zin. Papa, wees maar blij dat hij niet goed te zien is en dat ik te bang was om mijn hand er naast te houden van grootte. Neem maar aan dat als ik er van onder de indruk was, dat hij echt wel een kanjer was. En zo heb ik er 4 gezien vandaag.

Hier zijn nog een paar fotootjes van de omgeving. Ik ga een klusje zoeken om te doen (het is 15u ondertussen). Zaterdagnacht (morgennacht) is er hier een festival blijkbaar van de andere jinja die hier ligt, daar ga ik heen. Ben benieuwd!

Groetjes!

Aricia