Mijn paniekaanvallen en aanloop naar een mentale inzinking hebben plaats gemaakt voor een bijzondere kalmte. Tot eergisteren piekerde ik nog over wat de meest creatieve manier was om van een brug te springen, en nu zit ik tussen hoopjes kleren en ligt er een checklist naast me.
Ik zal even van het begin uitleggen hoe deze vreemde geestesverandering heeft plaatsgevonden.
In augustus heb ik besloten om 1 maand bij hosts in Fukuoka te verblijven, en 2 maanden bij hosts in Kumamoto. Na wat heen-en weergemail en grappige zinnen ten gevolge van de taalkloof, is het me gelukt om bij beide hosts een periode af te spreken. Er restte me enkel nog het opvragen van hun contactgegevens zoals hun adres en telefoonnummer. Hiervoor moest ik op een bijzonder grote knop klikken en zij moesten dit accepteren. Bij de eerste hosts gaf dit gelukkig geen probleem. Hun Engels is ook verbazingwekkend goed. Bij de 'Your face? I want to see your face'-hosts bracht deze simpele laatste stap echter heel wat problemen met zich mee. Na een maand te hebben gewacht tot ze het verzoek naar hun contactgegevens accepteerden, besloot ik om een mailtje te sturen. En te wachten op een antwoord.
Na twee weken, nog een mailtje. Paniek begon zich op te stapelen, want ik regel zulke dingen liever in mijn eigen land en het moment van mijn vertrek liet niet op zich wachten. Uiteindelijk kreeg ik een mailtje terug, in perfect Engels met woorden die ik van mijn leven nooit zelf zou gebruiken omdat ze zo fancy zijn. Ik begreep er uit dat ze geen idee hadden wie ik was, en ze legden me zorgvuldig uit hoe ik op de knop moest klikken. Well, thanks.
Een uur later kreeg ik van dezelfde mensen het verhelderende mailtje: 'everyday ok'.
Ik kan u vertellen dat iedereen die zich in mijn omgeving bevond die dag een heel slechte kant van mij te zien heeft gekregen. Voor het eerst in maanden trakteerde mijn lichaam me ook op een bijzonder hardnekkige hoofdpijn. The joy! Maar omdat opgeven gewoon geen optie was, legde ik hen opnieuw uit dat ik dit al gedaan had en ze gewoon moesten accepteren. Naïef als ik ben (en misschien ben ik toch stiekem een beetje optimistischer als ik van mezelf denk) hoopte ik dat het hele misverstand was opgelost en de lieve mensen gewoon hun adres zouden sturen. Ha. Ik kreeg snel een mail terug. De inhoud: 'Please send us a Request contact information.' Ik geloof werkelijk dat dat mijn dieptepunt was in alle voorbereidingen voor mijn avontuur. Nu ik er bij nadenk, zo erg was het helemaal niet, maar dat was ook mijn dominosteentjesvoorval niet en dat was mijn meest hysterische moment uit mijn jeugd. (Who doesn't know, don't ask).
Volledig depressief en vermoeid begon ik, 10 dagen voor mijn vertrek, een nieuwe host te zoeken. Ik vond heel megalieve mensen. Zonder WC. En nog een ander gezellig gezin. Waar ik meer dan 6 uur per dag, 6 dagen in de week mocht werken op het veld voor 2 maanden. EN die in tegenstelling tot mijn oorspronkelijke hosts geen hot spring hadden waar ik dan 's avonds mezelf even in kon dippen als beloning.
Gelukkig was mijn papa er. Hij aanhoorde al mijn problemen en geklaag en gaf het bevel om WWOOFen te contacteren. Na wat kinds protest en geweiger deed ik stiekem toch een mailtje naar de organisatie en geloof het of niet, het is allemaal opgelost. Ik heb hun contact gegevens, zelfs hun website (http://www.wplan.co.jp/) en kan na het werk nog steeds dippen. Alle stress is op magische wijze van me af gevallen.
Wat is het ergste wat er kan gebeuren, toch?
(Oh wee aan de persoon die hier op antwoordt)Ik beloof een heleboel foto's in mijn blog toe te voegen zodra ik effectief vertrokken ben!
No stress!
Aricia
Geen opmerkingen:
Een reactie posten