Terugblik en samenvatting op Aricia’ s wijze (of: Aricia, de nieuwe definitie van jezelf overschatten)

Beste overige lezers, proficiat!

Zoals ik in mijn vorige blog al vertelde had ik weinig internet bij deze hosts, en dat internet was bovendien erg traag. Daarom heb ik deze blog tijdelijk laten vallen en ervoor gekozen om me verder alleen bezig te houden met Facebook, wat een handiger alternatief was omdat ik dan ondertussen ook met vrienden en familie kon spreken. Ik spreek in verleden tijd, wat zoals u al zult vermoeden betekent dat ik vroeger naar België ben terug gekeerd. En wel een volledige maand vroeger.

Vandaar dat ik een dikke proficiat zeg tegen ieder die het tot het einde heeft volgehouden mijn ‘avonturen’ te volgen. Even de redenen op een rijtje zetten dat ik vroeger ben terug gekomen: de eerste was dat het werk me bij mijn hosts in Kumamoto niet genoeg beviel om het nog een maand langer vol te houden. Ik had me verwacht aan een organische boerderij, maar heb voornamelijk gepoetst: mijn hosts verhuurden huisjes en ik heb er vensters gewassen, ofuro’s geschrobd, futons gekuist, toiletten proper gemaakt,… In België kan ik best veel geld krijgen voor hetzelfde werk en hoef ik niet uren aan een stuk af te tellen naar de dag dat ik mijn familie en vrienden weer zou zien.

De tweede reden was dat ik moeite had om een band op te bouwen met mijn hosts. Zij spraken amper tot geen Engels en mijn Japans was nog steeds niet voldoende om een normaal gesprek te voeren. Er was helemaal niemand waar ik normaal mee kon spreken. Omdat de band met die hosts in Fukuoka zo sterk was geweest vergeleek ik ook uiteraard veel met hen. En mijn host van Kumamoto was bijzonder verschillend: een veel meer ouderwets en perfectionistisch persoon met een slechte relatie met zijn vrouw. Hij was tegen mij aardig maar ik voelde instinctief aan dat hij ‘boven’ mij stond, en al helemaal ver boven zijn vrouw. Een voorbeeld daarvan was hoe kort hij altijd tegen haar deed en dat zij dan met gebogen hoofd haar excuses aanbood, terwijl ik haar erg graag mocht.

Ten derde werden er geen feestdagen gevierd. Kerstmis had ik miscshien kunnen vermoeden, maar Nieuwjaar was eigenlijk hetgene waar ik naaruit had gekeken om in Japan te vieren en dat deden mijn hosts niet. Kinkonkan lag ver van de bewoonde wereld, ik zou uren moeten wandelen om ergens te raken.

Ten laatste verbaasde me het hoe extreem ik iedereen in België begon te missen, zeker omdat ik zo weinig tijd had om met iedereen te spreken. Plots voelde ik me erg eenzaam met het vooruitzicht dat iedereen in België samen de feestdagen zou vieren en ik alleen in mijn huisje zitten of zelfs werken. Daarbij gerekend dat mijn heup meer en meer pijn begon te doen en wel wat rust kon gebruiken, had ik weinig redenen meer om langer te blijven. Tenslotte ga ik nog 2 keer terug dit jaar. Als er vragen of opmerkingen zijn verder over dat ik vroeger ben teruggekomen: laat zeker horen!

Deze blog zal een stoofpotje worden van foto’s en samenvattingen, om tot slot te eindigen met  het dessert (waarvan ik trouwens nog steeds overtuigd ben dat ze eigenlijk in het begin van de maaltijd zouden moeten komen, maar ik volg braaf de opgelegde regels): een heerlijk gezever over hoe deze reis mij veranderd heeft.

Nu komen de foto's! 

Deze eerste was enkele dagen voor mijn vertrek: had een heleboel vriendjes uitgenodigd om dag te zeggen en deze prachtige groepsfoto heeft me meermaals doen glimlachen in mijn momenten van eenzaamheid. 

Deze is op Yurarikko of Fun Farm English class. Blog van Megumi-san: http://www.yurarikko.com/#!blog/c141y

Ik sta er ook een paar keer op :) We zijn met de kindjes zoete aardappelen aan het oogsten.

Rijst oogsten. Ik moest instructies geven. Natuurlijk kan je een rijstbundel altijd perfect in 1 haal oversnijden zoals het hoort, tot je het moet voordoen. 

Ik kreeg de eer van het voorlezen!

Toki en Juta, mijn favoriete vriendjes (lees: kleine duivelschatjes) en ook de kinderen van mijn 2 favoriete volwassen vriendinnen: Fuh-chan en Megumi-san.

Halloween-groepsfoto... Ik herinner me niet meer wat we moesten zeggen, maar het was niet zo effectief als 'cheese' voor een mooie glimlach.

Zijn ze niet om op te eten?

 Tommy-san (de Amerikaanse priester-zorro) leest voor op Halloween.

Plotse spontane groepsknuffel op bevel van de ouders bij wijze van mijn afscheid in Yurarikko.

Bijhorende groepsfoto. Het meisje rechts van mij met het blauwe jurkje was op 2 lessen tijd zo aan me gehecht geraakt dat ze geen centimeter van mijn zijde week en alleen alle dansjes en oefeningen met mij deed in plaats van haar moeder. Wat haar grote zus niet zo geweldig vond.

Een uitstapje naar een hele mooie jinja met een van de moeders. Ik begreep niet waarom ze zo aardig was en me er mee naartoe wilde nemen en daarna pizza met me wilde maken bij haar thuis, maar het was een heel fijne dag!

In het park naast de jinja. Prachtige momiji op de achtergrond (herfstkleuren/-bladeren)

Ook naar het strand geweest en als een klein kind schelpjes verzameld.

 Met Megumi-san naar Hakata, mooie maar kleine Japanse tuin bezocht.

Lift gekregen van mijn host van Oguni naar Kumamoto stad, en daar ben ik al wandelend in mijn eentje een bezoekje gaan brengen aan Kumamoto jou,het kasteel waar ooit samoerai in hebben gewoond en rond gevochten.

 Afscheidsfoto in mijn huisje in Oguni, waar mijn host Chieko-san (links->rechts), Fuh-chan met Andrew, Toki, en Megumi-san met Juta me naartoe hadden gereden met de auto.

Mijn huisje in Oguni, Kinkonkan. Kinkonkan was de naam van de huizen en onsen die mijn tweede hosts verhuurden.

Het uitzicht over het valleitje. We lagen aan de voet van Waita-san een prachtige berg (slapende vulkaan :p )

Natuur in Oguni...

Oguni jinja!

Zo! Eindelijk aangekomen bij mijn ‘slot’, zoals ik het flink geleerd heb in school. Ik vraag me af of mijn broer Taric het ooit met me eens zal zijn dat er op zijn minst enkele nuttige dingen achterblijven na je schoolperiode. Al is het maar dat je hebt geleerd hoe een proces verbaal eruitziet omdat je fietst niet in orde is.

Ik moet toegeven dat ik een klein dipje heb gehad toen ik eindelijk besefte dat iedereen die me op voorhand had gezegd: ‘Je gaat als een ander mens terug komen’ een beetje gelijk heeft gekregen. Ik was werkelijk bang dat ik inderdaad veranderd zou zijn, en dat het de mensen juist helemaal niet zou bevallen. Want veranderd ben ik.

Om te beginnen fysiek. Mijn handen werden ruwer en het vel was het vel van een oude vrouw met verweerde handen. Daar kon ik echter wel handcrème voor gebruiken, en na verwoed smeren zien ze er weer beter uit en voelen weer wat zachter. Verder ben ik door de plotse omschakeling naar een volledig andere eetcultuur en het eerlijke feit dat ik me heb volgevreten zoals ik nooit eerder gedaan heb meerdere kilo’s bijgekomen. Ik verschoot me erg de eerste keer dat ik op de weegschaal ging staan en keek op een heel andere manier naar mezelf in de spiegel. Vluchtig en ontevreden. Mijn zelfbeeld was spontaan omgeslagen van zelfzeker naar onzeker. Ik, die steeds dacht dat ze altijd tevreden met haar figuur zou zijn en zich niet bezig hield met haar gewicht. Enkele kilo’s meer deden me al denken over diëten en over welke kleren ik zou dragen om mijn buikje te verbergen. Ik heb mezelf echt leren kennen. Ik sta niet zo sterk in mijn schoenen als ik zelf dacht en ga in de toekomst moeten opletten. Niet zozeer met wat ik eet, maar met wat voor invloed dat kan hebben op mijn zelfbeeld.

Ten tweede ben ik erachter gekomen hoe belangrijk mijn familie en vrienden voor me zijn, en communicatie. Ik ben er mijn hele leven van overtuigd geweest dat ik gerust een heel jaar afgesloten van de buitenwereld kon leven, zonder enige vorm van communicatie, in het midden van een bos zonder internet of transport, als ik mijn levensmiddelen maar had. Ik weet niet of het een puberachtige manier van denken is of gewoon eigen aan mijn onwetende zelf, maar heb me dik vergist…Stel je voor! Oorspronkelijk wilde ik een volledig jaar gaan. Aricia, de nieuwe definitie van jezelf overschatten! Ik heb nood aan mijn familie, aan contact, communicatie, en daarom ging het bij de eerste host ook zo goed. Ik was er elke dag bezig met kinderen, waar ik dol op ben, en met mensen te spreken. Iedereen was gretig om Engels te leren en ik was meer dan bereid hen te helpen, tenslotte hielp het mijn Japans ook enorm vooruit. Maar het moet niet per se onderwijzen zijn: gewoon spreken of discussiëren met gelijkgestemden is iets waar ik altijd meer van genoten heb dan ik zelf besefte. Communicatie, u bent mijn afgod. Nogmaals: ik heb mezelf beter leren kennen.

En mijn laatste punt is nogal voor de hand liggend. Ik heb verschillende dingen bijgeleerd en ben daardoor ook veranderd. Het Japans is een taal die ik nog steeds nauwelijks beheers maar meer dan gewoon graag wil leren en spreken. De basis begint te lukken en eenvoudige gesprekjes en vragen lukken in dergelijke mate dat ik er complimenten over kreeg van volslagen vreemden. Ik hou ervan de klanken en nieuwe woorden uit te spreken en het houdt mijn hersenen fris tijdens dit jaartje dat ik ze niet voor school gebruik. De cultuur verschilt ook op enkele bijzondere punten. De eerste is beleefdheid, die veel belangrijk en gedetailleerder ontwikkeld is dan in onze westerse cultuur. De beleefde taal bestaat uit volledig verschillende vervoegingen en woorden. Lawaaierigheid wordt ten alle tijden ten zeerste afgekeurd. Hygiëne is zo voor de hand liggend, het is een plezier om op je gemakje naar een publieke toilet te kunnen gaan. Nog iets eigenaardig: er zijn zo weinig buitenlanders in Japan dat ik overal altijd enorm bekeken werd. Ik wist dit op voorhand en ik ben een aandachtskind, altijd geweest, dus ik dacht dat ik er tegen zou kunnen. Maar ik heb mezelf er meermaals op betrapt in grote steden mijn blonde haren volledig weg te steken en mijn nekwarmer tot halverwege mijn gezicht op te trekken zodat ik rustig kon wandelen zonder het gevoel te hebben constant bekeken te worden. Ik heb wel wat complimentjes opgevangen hier en daar dat buitenlanders knap zijn, maar als je ergens heen kijkt en de mensen wenden haastig betrapt hun gezicht af, dat begint toch een beetje te irriteren na een poosje. Het aandachtskind in me is sterk verminderd.

Buiten de taal en cultuur heb ik allerlei klusjes gedaan. Onkruid uitgetrokken, kaki (persimmon) geoogst met bamboe die ik zelf uitgekozen, gezaagd en bewerkt had, beetje Japans leren koken, Engelse les gegeven aan kindjes van 0-8jaar, rijst geoogst en het volledige proces in al zijn stappen kunnen volgen (behalve het zaaien), huizen gepoetst, brood gebakken in een steenoven buiten en brood gebakken in gewone ovens, huizen helpen afbreken,…Dus wat ervaringen hier en daar, vanalles een beetje. Ook in mijn voorbereidingen uiteraard: de vaccinaties, het werken om de reis te kunnen betalen, VDAB, hulpkas,…En nu ben ik het zeveren beu.

Mijn conclusie: het waren 2 geweldige en onvergetelijke maanden (lekker cliché om zo te eindigen) en ik ben blij dat ik Japan opnieuw zal bezoeken. Mijn voorbereidingen voor Hokkaido en Tokyo gaan binnenkort alweer van start. Het verbaast me hoe gemakkelijk alles is gegaan: op 3 maanden tijd een beslissing maken en het gewoon doen. Uiteraard kan ik niet zeggen dat ik alles alleen heb gedaan. Een speciale bedankt aan papa en Jeroen, voor alle hulp zowel bij de voorbereidingen als tijdens mijn verblijf in Japan. Ook al ben ik vroeger terug gekomen, ik ben bijzonder blij dat ik in de eerste instantie gegaan ben en ik heb vanalles over mezelf bijgeleerd, en dat is alleen maar positief. Ik hou jullie op de hoogte van mijn voorbereidingen voor Hokkaido. Als er mensen zijn die nog specifieke vragen hebben over eenderwat, mag ook over Japanse cultuur of taal zijn of wat dan ook, please shoot!

Over & out (althans voorlopig)

Aricia                                              

De nederige excuses-en update-blog

Mijn oprechte en nederige excuses, mijn (waarschijnlijk ondertussen afgehaakte) lezers!

Facebook heeft voorang gekregen omdat het een stuk gemakkelijker was om diie up-to-date te houden met foto's en berichten. Er is ondertussen al een maand verstreken en sinds gisteren ben ik geariveerd bij mijn nieuwe hosts. Het afscheid nemen van mijn vrienden en hostfamilie van Fukuoka viel me erg zwaar, maar na een aangenaam diner met mijn nieuwe host voel ik me hier al een stuk meer op mijn gemak dan de seconde dat ik aankwam. Uiteraard zijn er nog veel vragen op dit moment: Hoe werkt mijn wasmachine? Wat voor taken zal ik kunnen doen? Ga ik doodvriezen als ik buiten het bad ga nemen? Gaan mijn hosts me veel pickles voorschotelen (ik heb die echt niet graag)? Gaat het water uit de kraan van mijn keukentje altijd stinken of was dat alleen omdat het de eerste keer in lange tijd was dat het ding gebruikt werd? En vooral: ga ik genoeg contact kunnen houden met iedereen, aangezien er in mijn huisje geen internet is? Maar ik had de indruk dat het geen probleem was als ik mijn laptop meeneem naar hun huis en na het avondeten Skype, dus dat zit normaal wel goed, al zal de tijd die ik op het almachtige internet kan spenderen een stuk beperkter zijn deze twee maanden dan de eerste maand.
Maar geen nood! Ik beloof dat ik in orde ben en goed voor mezelf zorg, en me keihard amuseer bij elk klusje en elke actie die ik-uiteraard met grote toewijding- uitvoer.
 Mijn Japans is ondertussen gelukkig al weer wat vooruit gegaan en de basis begin ik onder de knie te krijgen, al is de woordenschat naar mijn zin nog wat te beperkt en heb ik nog een beetje moeite met de partikels. Voor newbies (iedereen behalve Jeroen?): partikels zijn kleine lettergrepen die achter zinsdelen staan om aan te geven wat voor zinsdeel het was. Zo staat achter de tijd 'ni', achter het onderwerp 'wa', achter het meewerkend voorwerp 'o' enzovoort. Bijvoorbeeld: rokujihan ni watashi wa uchi ni ikimasu. (Om 6u30 ga ik naar huis.) Maar uiteraard lezen jullie dit niet voor een les Japans, opnieuw mijn excuses. Het komt erop neer dat dit geen excuses-mail is met als vrolijke einde dat ik beloof mijn blog vanaf nu wel up-to-date te houden, want Skype gaat voorhang krijgen. Als je me niet op Facebook hebt: voeg me maar toe dan (Aricia Auwerx) en als je geen Facebook hebt hoop ik dat je iemand kent die het wel heeft en die mij ook kent.

Nog enkele interessante dingen aan Japan voor degenen die echt alles gemist hebben:
- Voorverwarmde toiletbrillen
- Knopjes met geluid op het toilet dat je kan laten afspelen
- Iedereen die foto's van je trekt, zowel mensen die je kent als mensen die je niet kent, zowel tijdens interessante dingen die je doet als tijdens momenten dat je gewoon ergens zit voor je uit te staren of te eten
- Japanners zijn de meest vriendelijke en onzelfzuchtige mensen die je je kan inbeelden, ze geven de hele tijd complimentjes over alles wat je doet en doen dingen voor je waar ze zelf echt helemaal geen voorbaat bij hebben (bijvoorbeeld je 3,5 uur rijden om je ergens af te zetten zonder vergoeding te vragen)
- Als je je een beetje normaal gedraagt krijg je van iedereen de meest vette cadeautjes als je weer vertrekt, zoals handgemaakte Japanse broches en CD's met foto's op gebrand en snoep
- Ik heb een paar keer geprobeerd om een knuffel te geven aan mensen die ik echt graag had maar dat vonden ze precies toch maar een beetje bevreemdend. Het was een poging waard :)

Hier ga ik het bij laten, want ik ga slapen. Nogmaals mijn excuses, mijn lichaam en geest verkeren in goede staat en ik beloof dat zo te houden!

Misschien tot nog eens,

Aricia

P.S. Alvast een tweede update: ik heb mijn koffer open gekregen (degenen die mij en mijn koffer echt goed kennen gaan nu weten wat ik verkeerd deed), het water uit de kraan stinkt niet meer en ik begrijp hoe mijn wasmachine werkt. Yokattaaa (Ik ben opgelucht!)

Een alledaags dagje

Lieve geboeiden (en liefst niet in de zin van geketend)

Even een kleine recapitulatie van wat de meesten al gelezen hebben. Een bericht van vrijdag 24 oktober:

Deze ochtend ben ik zoals gewoonlijk met Goncha gaan wandelen. In tegenstelling tot gisteren had hij geen ochtendhumeur en mocht ik zelf kiezen waar we heen gingen, en bleef hij niet bij elke hoek koppig als een ezel staan omdat hij de andere kant uit wilt. Na een heerlijk ontbijtje (wie had gedacht dat ei en green onion zo goed samen gingen!) was Takiguchi-san zo vriendelijk om met me mee te wandelen naar de 7-eleven, waar ik tot mijn grote opluchting zonder problemen geld kon afhalen. Het lag echt letterlijk 4 huizen verder. Mijn bril is nochtans niet zo oud. Interessant detail: gewicht is in Europa een beetje een taboe, maar hij vroeg heel vrolijk aan mij of ik al was bijgekomen en hoeveel.  Hierna ben ik met chieko-san de laatste tomaten gaan plukken en ben ik gauw naar de shougakkou gerend (basisschool) om mijn 250 Yen voor de lunch van gisteren te betalen (gisteren heb ik na het rijst oogsten met de kinderen in hun school meegegeten en vervolgens naar de sakefabriek geweest. Ik was een Guest teacher).

Ik was bijna te laat op de Yurarikko (Engelse les) omdat een vrouwtje onderweg tegen me begon te spreken en niet doorhad dat ik er geen woord van verstond. Ik zong wat met de kindjes en liet hen vervolgens zien hoe je kaki (persimmon) oogst met de meterslange bamboestok. Maar omdat ik deze bij mijn vorige oogstbeurt een beetje had gebroken heb ik het uiteinde er afgezaagd en een nieuwe inkeping gemaakt. Onder grote complimenten van Takiguchi-san, die zei dat Japanse jongeren niet zo aandachtig zijn als ik en na 1 keer te observeren zoiets niet zelf kunnen. Moh. Vleier.

Na het middageten en de afwas ging ik wat onkruid uittrekken. Althans, dat was mijn plan, maar in de Yurarikko bevonden zich een mama en een kindje en Megumi-san met haar zoontje, ze waren voorbereidingen aan het treffen voor het halloweenfeestje van maandag, maar hadden geen idee hoe je een jack-o-lantern maakte. Ik heb zelf nog nooit zo eentje gemaakt maar deed natuurlijk alsof ik er alles van kende en onder veel complimenten en het woordje jouzu (handig, goed in alles) zag het resultaat er best okee uit. Niemand merkte hoeveel keer ik mezelf sneed en bijna sneed met het breekmes.
Toen moest ik versieringen ophangen want ik ben hier megagroot en zij konden er niet aan  Ze geloven me niet als ik zeg dat ik België tot de gemiddelde en soms zelfs kleine mensen behoor. Ik moest ook een tekening maken omdat ik dat volgens hun ook goed kan en nu hangt er een prachtige pompoen, bezemsteel, heksenhoed en spinnetjes met 'happy halloween' van mij in het huisje.

Het was al bijna donker aan het worden toen ik eindelijk begon met het onkruid en net voor ik klaar was gaf ik het op omdat het frisjes begon te worden. Ik moest toen nog gauw voor Megumi-san haar blog (www.yurarikko.com) een tekstje schrijven wie ik was en in haar filmpje voordoen en uitleggen hoe je rijst oogst 

Op weg naar huis begon er een ander vrouwtje tegen me te praten, en na 10 minuten hapte ze eindelijk naar adem en legde ik uit dat mijn Japans niet zo goed is (en dat ik echt niks verstond wat ze zei) en vroeg ze heel beleefd: 'Ah, ben je een buitenlander?' alsof dat niet nogal voor de hand liggend was. Maar dat maakte niks uit en ze ging nog eens zo'n 5 minuten door en uit beleefdheid gooide ik er dan maar een paar 'Un', 'Sou', 'Hai', en 'Sou desu ka' s tussendoor  Ik at net Sara-udon, geïmporteerde Chinese megadunne noodles en het was ontzettend lekker. En als afsluiter een groene kitkat (met groene thee). Foto's in het mapje Japan!

Oh en voor ik het vergeet: Megumi-san gaat me zondag meenemen naar Fukuoka city, want ik heb een holliday en iedereen was in paniek dat ik stiekem toch ging werken of me ging vervelen. Ik verheug me!

Mijn eerste ervaring met een jinja matsuri

Geweldige dierbaren en onbekenden

Even een heel kort blogje, voor het ontbijt!

Gisteren ben ik na een dag harde arbeid met Chieko naar het festival geweest van de shinto tempel die hier dichtbij ligt. Ik kom met mijn woorden niet toe om te beschrijven hoe opgelaten ik was. Het was werkelijk alles wat ik mij had ingebeeld. Bovenop een heuvel, met onbetreden bos er rond, lag de jinja. We wandelden onder de tori door (foto's volgen nog) de trappen op en zuiverden onszelf met het water. Het was ondertussen pikkedonker en ijskoud omdat we in een vallei liggen en het nu eenmaal vroeg donker wordt in Japan. Aan de zijkanten van de trappen hingen van die prachtige lampionnen met kanji op. Er was echt  veel volk en ook heel veel jonge mensen, wat me enorm verbaasde. Sommigen liepen in de traditionele klederdracht rond, zij zouden meewandelen in de optocht. Maar ook de mensen die optraden droegen die prachtige kledij. Er zaten 3 oudere vrouwtjes naast elkaar op de stoelen voor het podium, met kimono's (of waren het yukata's?) en hun gezicht min of meer geschminkt als een geisha, maar dan iets minder wit en extreem.

Chieko legde me uit dat er heel erg veel verschillende kami zijn en dat deze jinja is gebouwd op de plaats waar 8 oude wegen elkaar tegenkomen. De kami die ik verstond waren die van vuur en water, en licht. Er stonden ook kraampjes om eten te kopen maar ik had mijn yen niet bij. Ik denk dat ik vandaag eens naar de ATM ga zoeken die hier in de buurt zou liggen.

Er zijn maar heel erg weinig mensen die nog shintoïst zijn hier in Japan, de meesten zijn boeddhist en geloven in Bukkyou (Boeddha). De shrine wordt dan ook maar 2 keer per jaar bezocht: op dit festival (=matsuri) en op Nieuwjaar. Dan draagt bijna iedereen blijkbaar een kimono.

Vandaag ga ik opnieuw langs in het daglicht en maak ik duidelijke foto's, dan kunnen jullie zien hoe groot het is!

Greetz!!

Aricia

De hond zonder naam

Allerbeste lezertjes!

Het is mijn tweede dag in Japan vandaag. Op weg naar de luchthaven gisterenochtend besefte ik pas voor het eerst waarom iedereen me veel succes wenste en zeiden dat ze het zelf niet zouden durven. Ik ging dood. Na een afscheid dat me veel zwaarder viel dan ik had verwacht (omdat ik dacht dat ik een flinke meid was die niet zou huilen) raakte ik met waterige oogjes door alle douane toestanden zonder probleem op het juiste vliegtuig. Ook in Engeland was alles heel simpel en het vliegtuig was erg indrukwekkend - hou er rekening mee dat het enige vliegtuig dat ik kende dat van Ryanair was om naar Ierland te gaan. Ik zat naast een ontzettend aardig Japans vrouwtje van Osaka. Iets minder indrukwekkend waren de drie minions gezeteld voor, rechts voor en naast mij. En de minion voor me was nog maar enkele maanden oud, ook al heb ik die kleine geen geluid horen maken (interessant feit: het Japanse vrouwtje moest erg lachen toen ze doorhad dat de baby en ik allebei berenoortjes hadden aan onze kap). Toen mijn eerste maaltijd er aan kwam konden we kiezen tussen pasta pesto (wat ik niet echt lust) en Japanese beef. Moedig ging ik voor de tweede keuze. Ik zag een klein hoopje lekkere zalm bij het vlees en na een milliseconde twijfelen stak ik het volledig in mijn mond, kauwde enkele keren en slikte door.  Wel, het was geen zalm. Het was een bijzonder pikante soort vis die je ook vaak bij je sushi krijgt, ik ken de naam niet. Ik kreeg een ontzettende hoestbui die ik zo elegant mogelijk heb proberen te verbergen door mijn water in één keer uit te drinken en niet te laten opvallen dat ik niet door had dat het pikant was. Gelukkig stopte de hoestbui enkele minuten later en lachte mijn vriendelijke Japanse buur me niet uit.

Ziehier de dader in ongeopende verpakking. Ik heb geprobeerd om zo veel mogelijk te slapen, maar op de vlucht van bijna 12 uur heb ik maar bijna 1 uur geslapen. Bah. Wel heb ik het begin gezien van Planet of the apes en het begin van Bad neigbours. 

De luchthaven in Tokyo was een heel ander verhaal. Ik had mijn tickets nog niet kunnen afdrukken en was vergeten om hoe laat mijn vliegtuig vertrok. Aan de eerste medewerker die ik zag vroeg ik of hij Engels sprak. De eerste keer negeerde hij me, maar toen hij doorhad dat ik niet weg ging antwoordde hij met een duidelijke en strante 'no'. De volgende medewerkster antwoordde 'a little' en toen ik mijn vraag stelde en af en toe in het japans hielp om haar te vertalen ging ze ervan uit dat ik wel Japans kon en ik kreeg een heel erg lange ingewikkelde uitleg te horen waarvan ik alleen het woord futatsu (2) begreep. Ik knikte dus begrijpend, bedankte haar met een buiging en een arigatou gozaimasu en ging verder. De man die de visa in orde maakte stelde geen enkele vraag, en werkte zonder 1 woord te zeggen de hele rij mensen af die stonden aan te schuiven. Als je met stoute bedoelingen Japan binnenkomt hoop ik dat hij je verder helpt, dan mag het geen probleem zijn normaal. Het viel me ook op hoe ongelofelijk veel Japanners een mondmasker droegen. Op dat moment waren we met ongeveer over met 6 niet-Japanners. Een andere medewerkster kon me gelukkig wel helpen. Ik wachtte ongeduldig op mijn valies, zocht mijn weg door alle kanji en romaji naar buiten, stond aan te schuiven voor de verkeerde bus, stapte daarna op de juiste en als enige niet-japanner in mijn kanji en Nihon-go omgeving raakte ik op de juiste domestic airline. Zelfs in Tokyo daar had ik de indruk dat ze buitenlanders niet gewoon waren (waarschijnlijk omdat het een domestic airline was). Ik poetste mijn tanden, deed een plasje op een voorverwarmde! toilet en nam toen de 40-minuten vertraagde vlucht naar Fukuoka. Ik was zo ontzettend verbaasd om te zien dat ik echt nu de enige buitenlander was, en er waren ook bijna geen vrouwen meer te zien. Alleen rijen en rijen donkerharige mannen met een pak aan en koffertjes bij. Maar serieus, niemand had iets anders aan. Iedereen droeg een kostuum. Behalve ik, want ik had coole bruine berenoortjes. Deze vlucht was er echt te veel aan. Ik was doodmoe, geïrriteerd dat ik mijn hosts niet kon laten weten dat ik later was (vanwege geen bereik op mijn gsm), en nerveus in deze gekke omgeving met kiwi-sap drinkende mensen (Hebben jullie al ooit een brik kiwi-sap gezien? Ik nu wel...)

Toen ik arriveerde en mij oneindig heb geëxcuseerd bij mijn hosts dat ik later was reden we met hun auto richting de vallei waar ze wonen. Onderweg stopten we bij een ramen-restaurant. Ja, ik weet het, mijn hosts zijn THA BEST! Hier een fotootje van de buitenkant. 

Mijn eerste echte ramen-ervaring was bijzonder interessant. Eerst koop je in een automaat tickets van wat voor eten je wilt. Dan loop je door een klein gangetje met allemaal gordijntjes. Achter die gordijntjes bevinden zich precies langwerpige pashokjes, maar met een tafeltje aan de muur en stoelletjes.  Ineens verscheen er een hoofd door de muur tegenover de gordijntjes. Hij gaf ons een meerkeuzevragenlijst over onze ramen: wil je pikant, stevige noodles, green onion, look,... Vlijtig vulde ik deze in (door te spieken bij Chieko) en al heel snel kregen we onze gigantische kom en kreeg ik de goede raad van Takiguchi om zo luid mogelijk te slurpen... Ik heb mijn best gedaan! Ik was zo traag en zo een ramp met mijn chopsticks dat het ongetwijfeld bijzonder grappig geweest moet zijn om het te zien. Mijn hosts en ik behelpen ons trouwens met een mengeling van Japans en Engels. Ze vertelden me vanalles en stelden ook veel vragen over mij. Toen we aankwamen maakte ik kennis met Gocha (Zonder Naam) die ooit is weggelopen bij zijn vorige gezin en nu hun hond is. Ik verschoot ervan hoe groot hun huis was voor een Japans huis. Ik mocht mijn kamer inrichten en comfortabel maken en 'moest' slapen. 

 Mijn kamer

Ik heb uitleg gevraagd bij de WC-toestand. Opgelucht dat het geen hurk-wc was heb ik gewoon mijn ding gedaan (weer een voorverwarmde bril!) en daarna veel me pas dit kastje op. Ik ben in schaamte moeten gaan vragen om me uit te leggen welke doorspoelen was. Ook zijn er sloffen om aan te doen in de wc die enkel daarvoor zijn.

Ik ben met de hond gaan wandelen naar de meest mooie traditionele Shinto-shrine (jinja) die er is :) Het coole is dat het totaal niet toeristisch is, deze dingen zijn er gewoon en worden eigenlijk gewoon grotendeels genegeerd. De shrine die ik heb bezocht is een water shrine. Ik heb niet echt foto's genomen van de shrine zelf, geloof me maar dat het mooi is. Heel traditioneel, in hout. 

Daarna heb ik pepers geplukt, avond gegeten en een douche genomen, wat echt nog wennen is wat hun douche is eigenlijk gewoon de kamer naast het bad, dus op de grond. 

Deze ochtend ben ik om 7u20 opgestaan, met de hond gaan wandelen voor een half uurtje, dan heb ik ontbeten (een warme maaltijd met rijst, was moeilijk binnen te krijgen maar het is gelukt) en vervolgens ben ik met de hond naar de Engelse klas gegaan. Dat ligt een stukje verderop, langs de shrine door in een klein straatje met bijzonder veel velden en SLANGEN! Ik heb er vandaag al eentje gezien. Daar moet ik rond de groenten en fruitbomen en moestuinen heen wandelen met de hond om de slangen weg te jagen voor de kinderen komen. Ik heb er Faithe ontmoet (dat is haar Christelijke naam, haar echte Japanse naam ben ik vergeten, die zijn zo moeilijk allemaal!) en haar man, een Amerikaanse priester die hier al sinds zijn 22e leeft. Zij geven de Engelse les. Het gebouw is gebouwd door Takiguchi en nog een andere Japanse man uit de buurt, wiens vrouw ook de les helpt geven. Hier is de voorkant en een stukje van de omgeving.

In het begin was ik een beetje onwennig toen ik in de kring stond. Een stuk of 10 mama's met hun 0 tot 3jarig kind die meezingen met de Amerikaanse priester en zijn gitaar en dansten. Maar daarna toen we buiten rijst gingen oogsten en een groende kiwi/appelachtige vrucht gingen plukken was ik in mijn element. Alleen, buiten slangen zijn ook de spinnen iets te indrukwekkend naar mijn zin. Papa, wees maar blij dat hij niet goed te zien is en dat ik te bang was om mijn hand er naast te houden van grootte. Neem maar aan dat als ik er van onder de indruk was, dat hij echt wel een kanjer was. En zo heb ik er 4 gezien vandaag.

Hier zijn nog een paar fotootjes van de omgeving. Ik ga een klusje zoeken om te doen (het is 15u ondertussen). Zaterdagnacht (morgennacht) is er hier een festival blijkbaar van de andere jinja die hier ligt, daar ga ik heen. Ben benieuwd!

Groetjes!

Aricia

Stilte voor de storm (leven is door)

Mijn allerbeste lezertjes en lezers

Mijn paniekaanvallen en aanloop naar een mentale inzinking hebben plaats gemaakt voor een bijzondere kalmte. Tot eergisteren piekerde ik nog over wat de meest creatieve manier was om van een brug te springen, en nu zit ik tussen hoopjes kleren en ligt er een checklist naast me.

Ik zal even van het begin uitleggen hoe deze vreemde geestesverandering heeft plaatsgevonden.
In augustus heb ik besloten om 1 maand bij hosts in Fukuoka te verblijven, en 2 maanden bij hosts in Kumamoto. Na wat heen-en weergemail en grappige zinnen ten gevolge van de taalkloof, is het me gelukt om bij beide hosts een periode af te spreken. Er restte me enkel nog het opvragen van hun contactgegevens zoals hun adres en telefoonnummer. Hiervoor moest ik op een bijzonder grote knop klikken en zij moesten dit accepteren. Bij de eerste hosts gaf dit gelukkig geen probleem. Hun Engels is ook verbazingwekkend goed. Bij de 'Your face? I want to see your face'-hosts bracht deze simpele laatste stap echter heel wat problemen met zich mee. Na een maand te hebben gewacht tot ze het verzoek naar hun contactgegevens accepteerden, besloot ik om een mailtje te sturen. En te wachten op een antwoord.
Na twee weken, nog een mailtje. Paniek begon zich op te stapelen, want ik regel zulke dingen liever in mijn eigen land en het moment van mijn vertrek liet niet op zich wachten. Uiteindelijk kreeg ik een mailtje terug, in perfect Engels met woorden die ik van mijn leven nooit zelf zou gebruiken omdat ze zo fancy zijn. Ik begreep er uit dat ze geen idee hadden wie ik was, en ze legden me zorgvuldig uit hoe ik op de knop moest klikken. Well, thanks.
Een uur later kreeg ik van dezelfde mensen het verhelderende mailtje: 'everyday ok'.

Ik kan u vertellen dat iedereen die zich in mijn omgeving bevond die dag een heel slechte kant van mij te zien heeft gekregen. Voor het eerst in maanden trakteerde mijn lichaam me ook op een bijzonder hardnekkige hoofdpijn. The joy! Maar omdat opgeven gewoon geen optie was, legde ik hen opnieuw uit dat ik dit al gedaan had en ze gewoon moesten accepteren. Naïef als ik ben (en misschien ben ik toch stiekem een beetje optimistischer als ik van mezelf denk) hoopte ik dat het hele misverstand was opgelost en de lieve mensen gewoon hun adres zouden sturen. Ha. Ik kreeg snel een mail terug. De inhoud: 'Please send us a Request contact information.' Ik geloof werkelijk dat dat mijn dieptepunt was in alle voorbereidingen voor mijn avontuur. Nu ik er bij nadenk, zo erg was het helemaal niet, maar dat was ook mijn dominosteentjesvoorval niet en dat was mijn meest hysterische moment uit mijn jeugd. (Who doesn't know, don't ask).

Volledig depressief en vermoeid begon ik, 10 dagen voor mijn vertrek, een nieuwe host te zoeken. Ik vond heel megalieve mensen. Zonder WC. En nog een ander gezellig gezin. Waar ik meer dan 6 uur per dag, 6 dagen in de week mocht werken op het veld voor 2 maanden. EN die in tegenstelling tot mijn oorspronkelijke hosts geen hot spring hadden waar ik dan 's avonds mezelf even in kon dippen als beloning.
Gelukkig was mijn papa er. Hij aanhoorde al mijn problemen en geklaag en gaf het bevel om WWOOFen te contacteren. Na wat kinds protest en geweiger deed ik stiekem toch een mailtje naar de organisatie en geloof het of niet, het is allemaal opgelost. Ik heb hun contact gegevens, zelfs hun website (http://www.wplan.co.jp/) en kan na het werk nog steeds dippen. Alle stress is op magische wijze van me af gevallen.

Wat is het ergste wat er kan gebeuren, toch?

(Oh wee aan de persoon die hier op antwoordt)

Ik beloof een heleboel foto's in mijn blog toe te voegen zodra ik effectief vertrokken ben!

No stress!

Aricia

Het noodlot nadert... (dramatische dum dum duuuum)

Allerbeste lezers en lezeressen,

Het moment van mijn vertrek is verplaatst van 'och, ik heb nog 3 volledige maanden om me voor te bereiden' naar 'over 4 weken vertrek ik!!!'. De paniek en stress beginnen langzaam toe te nemen en gedachten zoals 'waarom kan ik nu niet eens normaal doen zoals alle anderen' krijgen de bovenhand. Het was deze ochtend niet voor het eerst dat ik wakker schoot en in mijn hoofd in spoedtempo even overliep wat er allemaal mis kan gaan.

Ik heb gisteren mijn laatste spuitje gehad, waardoor het enige wat me nu nog rest koffers pakken en Japans leren zijn. Dat laatste heeft helaas even aan de kant gelegen vanwege mijn vakantiewerk, maar vanaf vandaag ga ik er weer invliegen! Volgende week heb ik mijn proclamatie (eindelijk dat verhard papiertje waar diploma op staat in handen krijgen: drie maal hoera!) en verder kan ik me volledig richten op dat interessante taaltje.
Gelukkig heb ik me een uitstekende leraar gevonden die me boeken heeft geleend en zijn werk zo goed doet dat ik er dan maar een relatie mee begonnen ben. Wel een slechte timing, meneer Vinken!

De tweede hosts, waar ik twee maanden bij zal verblijven, hebben me wel nog steeds hun contactgegevens niet doorgestuurd, waardoor ik vrees na een maand in Japan te moeten ronddwalen tot ik toevallig op hun huis bots.

Maar misschien moet ik nog wat meer positiefs vertellen, voordat jullie denken dat ik een pessimistische bangeschijter ben - ik ben alleen een pessimist. Mijn lijst met to do en to buy is bijna volledig afgerond. Ik heb nog maar 15 uur over dat ik mag werken, dus ik heb heb al heel wat uren afgewerkt. En ten slotte: ik kijk er nog altijd enorm naar uit!

Afscheidsfeestje volgt nog!

Aricia

Een beetje praktische info voor de praktische zielen

Beste toekomstige Nihonreizigers

Deze blog is speciaal aan jullie gericht!
Omdat ik gewoonlijk niet de meest praktische, beste organisator ben en daarbovenop behoorlijk wereldvreemd op vlak van de wereld der volwassenen, ga ik ervan uit dat er onder jullie mensen zijn die net zoals ik graag een stappenplannetje willen met de praktische kant van mijn vertrek.

Natuurlijk ben ik een geval apart: veel van onderstaande stappen zullen misschien niet op jou van toepassing zijn.

1. Zoek op wat voor visum je moet hebben en welke beperkingen deze je geeft. Ik heb hiervoor gebeld naar de consulaat van de Japanse ambassade. Als je gewoon een toeristenvisum aanvraagt, wat betekent dat je niet actief mag en zal zijn op de arbeidsmarkt, kan je maximum 90 dagen achtereenvolgens blijven. Om dit te omzeilen doen veel mensen een visum run: aangezien er geen regels zijn over hoeveel tijd er moet zitten tussen de bezoekperiodes in, kan je eigenlijk gewoon even het land uitgaan en weer terug erin. Uiteraard is er een mogelijkheid dat ze tegen de derde keer moeilijk gaan doen aan de luchthaven. Maar wat is het leven zonder risico's, toch?
Deze toeristenvisum moet je niet aanvragen, je haalt die op de luchthaven in Japan zelf. Je moet enkel je vliegtuigtickets bij hebben waar je mee terug zal gaan om te bewijzen dat je maar 90 dagen blijft.
Voor sommige plaatsen moet je ook bewijs hebben voor vaccinatie. Als je gewoon als toerist naar Japan gaat heb je er normaal geen nodig, maar als je zoals ik meermaals gaat, lange periodes, en verblijft op het platteland heb je hoogstwaarschijnlijk een vaccinatie nodig tegen Japanse Encefalitis.En Hepatitis A en B en zo, als je die nog niet gehad hebt.
En een recente pasfoto is ook belangrijk. Voor de mensen die mijn pasfoto kennen: ja, ik ga deze week een nieuwe laten trekken. :D

2. Koop je vliegtuigtickets. Hier kan ik echter weinig tips voor geven: zoeken en vergelijken tot je de goedkoopste prijs vindt. Vergeet niet om te controleren of de bagage in de prijs inbegrepen zit. Ik kan bijvoorbeeld 20 kg gratis bagage meenemen.

3. Je verblijf/vervoer/bezigheden daar moet je zelf maar uitvissen :) Tenzij je gaat WOOFFen, dan contacteer je me maar en geef ik je tips waar je op moet letten als je een host kiest.

4. Controleer je reisverzekering: is deze geldig waar ik heen ga?

5. Rep je naar de bank. Als je onder de 24j bent en een vast inkomen hebt kan je gratis een visa-kaart aanvragen. Als je geen vast inkomen hebt zoals ik stellen ze je een Prepaid-kaartje voor, wat maar 12 EUR kost per jaar. Laat ook je bankkaart aanpassen en standaard op bruikbaar in de wereld zetten, want de kans is groot dat-ie dat anders niet is.
Vraag hen ook of je Yen kan bestellen (in mijn geval leveren ze het om de twee weken).

6. Als je net bent afgestudeerd, schrijf je dan in op de VDAB, en eventueel op de vakbond als dat nodig is. Als je naar het buitenland vertrekt en terug bent, pas je dat aan op je profiel.

7. Leer zoveel mogelijk Japans als lukt op de korte tijd en ga er niet van uit dat ze daar overal Engels kunnen spreken en verstaan, zoals in vele landen wel het geval is. In drukke steden valt het tegenwoordig nog mee.

8. Details die eventueel anders kunnen zijn en die je misschien nodig hebt: stopcontact en voltage is anders in Japan, soms staan er geen romaji onder de kanji en hiragana: het kan handig zijn op plaatsnamen en dergelijke te leren lezen/bij te hebben op een papier, schaf je een woordenboek aan, neem wc-papier/doekjes mee als je naar openbare toiletten gaat, als je bij iemand verblijft: neem een klein cadeautje mee, bellen in een trein is uiterst onbeleefd, wandelen terwijl je eet ook, sms'en en bellen gaat waarschijnlijk niet met je gsm,... Op deze site staan van die extra weetjes die al heel wat kunnen helpen: http://www.uchiyama.nl/ngpraktinfo.htm

Zo, praktische zielen...ik ga het hier bij laten voor vandaag. Er zijn ongetwijfeld nog een heleboel dingen die ik niet vermeld heb, maar ik verwacht stiekem toch niet dat de echte toekomstige Nihonreizigers mijn blog als voorbeeld gaan gebruiken. Hij is voornamelijk geschreven uit morele verplichtheid.

Voor de onpraktische, avontuurlijke zielen: het loopt verder redelijk op zijn rolletjes tijdens mijn voorbereidingen. Mijn volgende hosts (in Kumamoto) hebben toegezegd, wel met de melding: 'Your face? I want to see your face.' dus heb ik braafjes mijn profielfoto aangepast en hopelijk krijg ik geen reactie waaruit blijkt dat mijn gezicht toch niet zo geschikt is voor het werken op hun organische boerderij of bij het maken van brood.

Ik breng binnenkort weer verslag uit!

Het bezige bijtje

Trouble in paradise

Lieve vriendjes en vriendinnetjes, bekenden en onbekenden, familie en...lieve allen!

Ik ben volop aan het worstelen met de Japanse taal, maar ik laat hem niet de bovenhand krijgen! Voor moedige en naïeve zielen zoals ik die het ook wel eens een poging willen geven, dit is de site die ik ervoor gebruik: http://www.freejapaneselessons.com/ Ik heb me aangemeld als member, dan kan je over een heleboel uitgebreidere lessen beschikken.

Ondertussen zijn de eerste scheurtjes zich aan het vertonen in mijn mooie wereldje daarboven op de wolken. Met andere woorden: 'meh, ik heb vies probleme met die visum!' Toen mijn mama op een avond even de bom liet vallen dat ze geen visum vond waarbij ik langer dan 90 dagen in Japan zou kunnen verblijven, leek mijn hart even stil te staan. Ik moet je niet vertellen dat ik heel lichtjes gebrek aan slaap heb. Ik heb zelf dan maar zitten zoeken en omdat ik ook niets vond, heb ik dan net even gebeld naar het Japans consulaat van de ambassade in Brussel, waar een Japanse enthousiast opnam en een prachtig staaltje van onverstaanbare begroetingen demonstreerde. Gelukkig schakelde ze over op het Engels toen ik ervoor koos om in die taal mijn probleem uit de doeken te doen. En ja hoor: ik mag maar 90 dagen verblijven in Japan. Ik vroeg haar dan, een beetje verslagen maar gelukkig wel mentaal voorbereid op dit antwoord, of ik dan lang uit het land moest gaan voor ik terug mocht. Maar daar zijn blijkbaar geen regels voor.

Om het hele verhaal eenvoudig uit te leggen: in plaats van de ideale situatie waarbij ik een jaar doorlopend in Japan zou kunnen gebleven zijn, is het plan veranderd: 3 maanden in Japan, 1 maand in België (deze dient om mijn gat eraf te werken om mijn volgende vliegtuigtickets te kunnen betalen), 3 maanden in Japan, 1 maand in België, 3 maanden in Japan, en dan is het jaartje voorbij.

Het is niet wat ik gehoopt had maar op deze manier ben ik wel nog steeds 9 maanden in totaal in Japan. Bovendien is het ook wel mooi omdat ik 3 keer volledig andere streken kan gaan verkennen. De eerste 3 maanden zullen in Fukuoka en omstreken doorgebracht worden, dat staat vast. Ik zou ook graag Tokio en omstreken doen, en dan de derde streek weet ik nog niet.

Mijn hosts in Fukuoka hebben ondertussen na heel wat heen-en - weergemail definitief toegezegd en ik zal 4 weken bij hun verblijven. Ik heb hun huis en straat al langs alle kanten grondig onderzocht via Google Maps (wat een wonderbaarlijke uitvinding is dat toch) en er is echt niets te doen! Maar ik heb er echt nog steeds zo'n zin in! Ik heb mijn volgende hosts ook gecontacteerd (ook in Fukuoka, en ze hebben 2 kinderen!) en ben benieuwd of zij ook zo snel terug zullen mailen als mijn eerste hosts deden.

Verder vallen de vliegtuigtickets tot nu toe ook veel beter mee dan ik had verwacht. Als eeuwige pessimist vermoedde ik zo'n 1200 EUR kwijt te zijn aan vliegtuig alleen, maar ik heb vandaag mijn vliegtuigtickets gekocht aan 866,23EUR (alles alles alles inbegrepen) heen en terug, met 2 keer overstappen, (Londen en Tokio). Dan ben ik wel langer onderweg (22u ongeveer) maar hey, it's all about te money, it's all about the dumdumdidudumdum.

In ieder geval, bij deze dus de huidige stand van zaken. Het is niet zo perfect als ik had gehoopt, maar eigenlijk zullen er onder jullie wel mensen zijn die het fijn vinden dat ik geen volledig jaar weg ben, en misschien gaat het mij ook wel deugd doen om eens een dik pak frieten te kunnen binnenwerken na drie maanden.

Tot de volgende keer!

Aricia

Eerste contact gelegd!

Beste vrienden/familie/geïnteresseerde volgers,

Het is ondertussen maar een kleine week geleden sinds ik de knoop doorhakte om mijn vaderland te verlaten om ervaringen en doelen te zoeken in het 'iets' grotere, 'iets' verdere Japan. Om dit te kunnen betalen zal ik gaan WWOOFen. Dit betekent dat ik bij hosts zal verblijven. Ik zal bij hun klusjes doen en helpen in het huishouden en op de boerderij en dergelijke, gratis, en in ruil daarvoor mag ik bij hun verblijven en krijg ik te eten, gratis. De ideale, meest betaalbare manier om de Japanse cultuur en de Japanse taal te leren. Ook al moet je om te WWOOFen geen Japans kunnen spreken, toch ben ik meteen beginnen studeren om de Japanse taal onder de knie te krijgen. De Hiragana had ik op 3 dagen tijd volledig onder de knie, en ik ken al enkele basiswoorden en zinnen. Mijn naam in het Japans zal waarschijnlijk Arishia worden, vanwege uitspraak-en schrijfmoeilijkheden.
De Kanji zal ik echter ook in mijn arme hersenen moeten stampen, dat zal een heel ander verhaal zijn. MAAR we zijn gemotiveerd! we zijn geïnteresseerd! We can do it!
( In meervoud spreken over mezelf is een logisch gevolg van mijn schizofre...eh enthousiasme)

Vandaag heb ik dan mezelf definitief ingeschreven en het lidgeld betaald (5,500 Yen maar!) en ik ben op zoek gegaan in de lijst met hosts. Al snel kwam ik DE PERFECTE hosts tegen, in Fukuoka. Mijn werk zal daar voornamelijk bestaan uit's ochtends met de kinderen spelen die Engelse les komen volgen, helpen in de keuken, helpen op de boerderij, wandelen met de hond,... En dat maar van 9u-12u, 5 dagen in de week! Nu, het zal waarschijnlijk wel wat meer zijn dan dat, en als dat niet zo is bied ik vrijwillig wel aan om meer te werken, maar het maximum is normaal 6uur per dag, 6 dagen in de week. Een mooie deal, als je het mij vraagt!

Ik heb het koppel (dat in een klein dorpje in de bergen woont en de uiterst charmante leeftijd heeft van 60+) meteen gecontacteerd en zal nu in spanning wachten op hun antwoord.

Ik hou jullie op de hoogte!

Groetjes van Aricia (Arishia?)!