Terugblik en samenvatting op Aricia’ s wijze (of: Aricia, de nieuwe definitie van jezelf overschatten)

Beste overige lezers, proficiat!

Zoals ik in mijn vorige blog al vertelde had ik weinig internet bij deze hosts, en dat internet was bovendien erg traag. Daarom heb ik deze blog tijdelijk laten vallen en ervoor gekozen om me verder alleen bezig te houden met Facebook, wat een handiger alternatief was omdat ik dan ondertussen ook met vrienden en familie kon spreken. Ik spreek in verleden tijd, wat zoals u al zult vermoeden betekent dat ik vroeger naar België ben terug gekeerd. En wel een volledige maand vroeger.

Vandaar dat ik een dikke proficiat zeg tegen ieder die het tot het einde heeft volgehouden mijn ‘avonturen’ te volgen. Even de redenen op een rijtje zetten dat ik vroeger ben terug gekomen: de eerste was dat het werk me bij mijn hosts in Kumamoto niet genoeg beviel om het nog een maand langer vol te houden. Ik had me verwacht aan een organische boerderij, maar heb voornamelijk gepoetst: mijn hosts verhuurden huisjes en ik heb er vensters gewassen, ofuro’s geschrobd, futons gekuist, toiletten proper gemaakt,… In België kan ik best veel geld krijgen voor hetzelfde werk en hoef ik niet uren aan een stuk af te tellen naar de dag dat ik mijn familie en vrienden weer zou zien.

De tweede reden was dat ik moeite had om een band op te bouwen met mijn hosts. Zij spraken amper tot geen Engels en mijn Japans was nog steeds niet voldoende om een normaal gesprek te voeren. Er was helemaal niemand waar ik normaal mee kon spreken. Omdat de band met die hosts in Fukuoka zo sterk was geweest vergeleek ik ook uiteraard veel met hen. En mijn host van Kumamoto was bijzonder verschillend: een veel meer ouderwets en perfectionistisch persoon met een slechte relatie met zijn vrouw. Hij was tegen mij aardig maar ik voelde instinctief aan dat hij ‘boven’ mij stond, en al helemaal ver boven zijn vrouw. Een voorbeeld daarvan was hoe kort hij altijd tegen haar deed en dat zij dan met gebogen hoofd haar excuses aanbood, terwijl ik haar erg graag mocht.

Ten derde werden er geen feestdagen gevierd. Kerstmis had ik miscshien kunnen vermoeden, maar Nieuwjaar was eigenlijk hetgene waar ik naaruit had gekeken om in Japan te vieren en dat deden mijn hosts niet. Kinkonkan lag ver van de bewoonde wereld, ik zou uren moeten wandelen om ergens te raken.

Ten laatste verbaasde me het hoe extreem ik iedereen in België begon te missen, zeker omdat ik zo weinig tijd had om met iedereen te spreken. Plots voelde ik me erg eenzaam met het vooruitzicht dat iedereen in België samen de feestdagen zou vieren en ik alleen in mijn huisje zitten of zelfs werken. Daarbij gerekend dat mijn heup meer en meer pijn begon te doen en wel wat rust kon gebruiken, had ik weinig redenen meer om langer te blijven. Tenslotte ga ik nog 2 keer terug dit jaar. Als er vragen of opmerkingen zijn verder over dat ik vroeger ben teruggekomen: laat zeker horen!

Deze blog zal een stoofpotje worden van foto’s en samenvattingen, om tot slot te eindigen met  het dessert (waarvan ik trouwens nog steeds overtuigd ben dat ze eigenlijk in het begin van de maaltijd zouden moeten komen, maar ik volg braaf de opgelegde regels): een heerlijk gezever over hoe deze reis mij veranderd heeft.

Nu komen de foto's! 

Deze eerste was enkele dagen voor mijn vertrek: had een heleboel vriendjes uitgenodigd om dag te zeggen en deze prachtige groepsfoto heeft me meermaals doen glimlachen in mijn momenten van eenzaamheid. 

Deze is op Yurarikko of Fun Farm English class. Blog van Megumi-san: http://www.yurarikko.com/#!blog/c141y

Ik sta er ook een paar keer op :) We zijn met de kindjes zoete aardappelen aan het oogsten.

Rijst oogsten. Ik moest instructies geven. Natuurlijk kan je een rijstbundel altijd perfect in 1 haal oversnijden zoals het hoort, tot je het moet voordoen. 

Ik kreeg de eer van het voorlezen!

Toki en Juta, mijn favoriete vriendjes (lees: kleine duivelschatjes) en ook de kinderen van mijn 2 favoriete volwassen vriendinnen: Fuh-chan en Megumi-san.

Halloween-groepsfoto... Ik herinner me niet meer wat we moesten zeggen, maar het was niet zo effectief als 'cheese' voor een mooie glimlach.

Zijn ze niet om op te eten?

 Tommy-san (de Amerikaanse priester-zorro) leest voor op Halloween.

Plotse spontane groepsknuffel op bevel van de ouders bij wijze van mijn afscheid in Yurarikko.

Bijhorende groepsfoto. Het meisje rechts van mij met het blauwe jurkje was op 2 lessen tijd zo aan me gehecht geraakt dat ze geen centimeter van mijn zijde week en alleen alle dansjes en oefeningen met mij deed in plaats van haar moeder. Wat haar grote zus niet zo geweldig vond.

Een uitstapje naar een hele mooie jinja met een van de moeders. Ik begreep niet waarom ze zo aardig was en me er mee naartoe wilde nemen en daarna pizza met me wilde maken bij haar thuis, maar het was een heel fijne dag!

In het park naast de jinja. Prachtige momiji op de achtergrond (herfstkleuren/-bladeren)

Ook naar het strand geweest en als een klein kind schelpjes verzameld.

 Met Megumi-san naar Hakata, mooie maar kleine Japanse tuin bezocht.

Lift gekregen van mijn host van Oguni naar Kumamoto stad, en daar ben ik al wandelend in mijn eentje een bezoekje gaan brengen aan Kumamoto jou,het kasteel waar ooit samoerai in hebben gewoond en rond gevochten.

 Afscheidsfoto in mijn huisje in Oguni, waar mijn host Chieko-san (links->rechts), Fuh-chan met Andrew, Toki, en Megumi-san met Juta me naartoe hadden gereden met de auto.

Mijn huisje in Oguni, Kinkonkan. Kinkonkan was de naam van de huizen en onsen die mijn tweede hosts verhuurden.

Het uitzicht over het valleitje. We lagen aan de voet van Waita-san een prachtige berg (slapende vulkaan :p )

Natuur in Oguni...

Oguni jinja!

Zo! Eindelijk aangekomen bij mijn ‘slot’, zoals ik het flink geleerd heb in school. Ik vraag me af of mijn broer Taric het ooit met me eens zal zijn dat er op zijn minst enkele nuttige dingen achterblijven na je schoolperiode. Al is het maar dat je hebt geleerd hoe een proces verbaal eruitziet omdat je fietst niet in orde is.

Ik moet toegeven dat ik een klein dipje heb gehad toen ik eindelijk besefte dat iedereen die me op voorhand had gezegd: ‘Je gaat als een ander mens terug komen’ een beetje gelijk heeft gekregen. Ik was werkelijk bang dat ik inderdaad veranderd zou zijn, en dat het de mensen juist helemaal niet zou bevallen. Want veranderd ben ik.

Om te beginnen fysiek. Mijn handen werden ruwer en het vel was het vel van een oude vrouw met verweerde handen. Daar kon ik echter wel handcrème voor gebruiken, en na verwoed smeren zien ze er weer beter uit en voelen weer wat zachter. Verder ben ik door de plotse omschakeling naar een volledig andere eetcultuur en het eerlijke feit dat ik me heb volgevreten zoals ik nooit eerder gedaan heb meerdere kilo’s bijgekomen. Ik verschoot me erg de eerste keer dat ik op de weegschaal ging staan en keek op een heel andere manier naar mezelf in de spiegel. Vluchtig en ontevreden. Mijn zelfbeeld was spontaan omgeslagen van zelfzeker naar onzeker. Ik, die steeds dacht dat ze altijd tevreden met haar figuur zou zijn en zich niet bezig hield met haar gewicht. Enkele kilo’s meer deden me al denken over diëten en over welke kleren ik zou dragen om mijn buikje te verbergen. Ik heb mezelf echt leren kennen. Ik sta niet zo sterk in mijn schoenen als ik zelf dacht en ga in de toekomst moeten opletten. Niet zozeer met wat ik eet, maar met wat voor invloed dat kan hebben op mijn zelfbeeld.

Ten tweede ben ik erachter gekomen hoe belangrijk mijn familie en vrienden voor me zijn, en communicatie. Ik ben er mijn hele leven van overtuigd geweest dat ik gerust een heel jaar afgesloten van de buitenwereld kon leven, zonder enige vorm van communicatie, in het midden van een bos zonder internet of transport, als ik mijn levensmiddelen maar had. Ik weet niet of het een puberachtige manier van denken is of gewoon eigen aan mijn onwetende zelf, maar heb me dik vergist…Stel je voor! Oorspronkelijk wilde ik een volledig jaar gaan. Aricia, de nieuwe definitie van jezelf overschatten! Ik heb nood aan mijn familie, aan contact, communicatie, en daarom ging het bij de eerste host ook zo goed. Ik was er elke dag bezig met kinderen, waar ik dol op ben, en met mensen te spreken. Iedereen was gretig om Engels te leren en ik was meer dan bereid hen te helpen, tenslotte hielp het mijn Japans ook enorm vooruit. Maar het moet niet per se onderwijzen zijn: gewoon spreken of discussiëren met gelijkgestemden is iets waar ik altijd meer van genoten heb dan ik zelf besefte. Communicatie, u bent mijn afgod. Nogmaals: ik heb mezelf beter leren kennen.

En mijn laatste punt is nogal voor de hand liggend. Ik heb verschillende dingen bijgeleerd en ben daardoor ook veranderd. Het Japans is een taal die ik nog steeds nauwelijks beheers maar meer dan gewoon graag wil leren en spreken. De basis begint te lukken en eenvoudige gesprekjes en vragen lukken in dergelijke mate dat ik er complimenten over kreeg van volslagen vreemden. Ik hou ervan de klanken en nieuwe woorden uit te spreken en het houdt mijn hersenen fris tijdens dit jaartje dat ik ze niet voor school gebruik. De cultuur verschilt ook op enkele bijzondere punten. De eerste is beleefdheid, die veel belangrijk en gedetailleerder ontwikkeld is dan in onze westerse cultuur. De beleefde taal bestaat uit volledig verschillende vervoegingen en woorden. Lawaaierigheid wordt ten alle tijden ten zeerste afgekeurd. Hygiëne is zo voor de hand liggend, het is een plezier om op je gemakje naar een publieke toilet te kunnen gaan. Nog iets eigenaardig: er zijn zo weinig buitenlanders in Japan dat ik overal altijd enorm bekeken werd. Ik wist dit op voorhand en ik ben een aandachtskind, altijd geweest, dus ik dacht dat ik er tegen zou kunnen. Maar ik heb mezelf er meermaals op betrapt in grote steden mijn blonde haren volledig weg te steken en mijn nekwarmer tot halverwege mijn gezicht op te trekken zodat ik rustig kon wandelen zonder het gevoel te hebben constant bekeken te worden. Ik heb wel wat complimentjes opgevangen hier en daar dat buitenlanders knap zijn, maar als je ergens heen kijkt en de mensen wenden haastig betrapt hun gezicht af, dat begint toch een beetje te irriteren na een poosje. Het aandachtskind in me is sterk verminderd.

Buiten de taal en cultuur heb ik allerlei klusjes gedaan. Onkruid uitgetrokken, kaki (persimmon) geoogst met bamboe die ik zelf uitgekozen, gezaagd en bewerkt had, beetje Japans leren koken, Engelse les gegeven aan kindjes van 0-8jaar, rijst geoogst en het volledige proces in al zijn stappen kunnen volgen (behalve het zaaien), huizen gepoetst, brood gebakken in een steenoven buiten en brood gebakken in gewone ovens, huizen helpen afbreken,…Dus wat ervaringen hier en daar, vanalles een beetje. Ook in mijn voorbereidingen uiteraard: de vaccinaties, het werken om de reis te kunnen betalen, VDAB, hulpkas,…En nu ben ik het zeveren beu.

Mijn conclusie: het waren 2 geweldige en onvergetelijke maanden (lekker cliché om zo te eindigen) en ik ben blij dat ik Japan opnieuw zal bezoeken. Mijn voorbereidingen voor Hokkaido en Tokyo gaan binnenkort alweer van start. Het verbaast me hoe gemakkelijk alles is gegaan: op 3 maanden tijd een beslissing maken en het gewoon doen. Uiteraard kan ik niet zeggen dat ik alles alleen heb gedaan. Een speciale bedankt aan papa en Jeroen, voor alle hulp zowel bij de voorbereidingen als tijdens mijn verblijf in Japan. Ook al ben ik vroeger terug gekomen, ik ben bijzonder blij dat ik in de eerste instantie gegaan ben en ik heb vanalles over mezelf bijgeleerd, en dat is alleen maar positief. Ik hou jullie op de hoogte van mijn voorbereidingen voor Hokkaido. Als er mensen zijn die nog specifieke vragen hebben over eenderwat, mag ook over Japanse cultuur of taal zijn of wat dan ook, please shoot!

Over & out (althans voorlopig)

Aricia