Een alledaags dagje

Lieve geboeiden (en liefst niet in de zin van geketend)

Even een kleine recapitulatie van wat de meesten al gelezen hebben. Een bericht van vrijdag 24 oktober:

Deze ochtend ben ik zoals gewoonlijk met Goncha gaan wandelen. In tegenstelling tot gisteren had hij geen ochtendhumeur en mocht ik zelf kiezen waar we heen gingen, en bleef hij niet bij elke hoek koppig als een ezel staan omdat hij de andere kant uit wilt. Na een heerlijk ontbijtje (wie had gedacht dat ei en green onion zo goed samen gingen!) was Takiguchi-san zo vriendelijk om met me mee te wandelen naar de 7-eleven, waar ik tot mijn grote opluchting zonder problemen geld kon afhalen. Het lag echt letterlijk 4 huizen verder. Mijn bril is nochtans niet zo oud. Interessant detail: gewicht is in Europa een beetje een taboe, maar hij vroeg heel vrolijk aan mij of ik al was bijgekomen en hoeveel.  Hierna ben ik met chieko-san de laatste tomaten gaan plukken en ben ik gauw naar de shougakkou gerend (basisschool) om mijn 250 Yen voor de lunch van gisteren te betalen (gisteren heb ik na het rijst oogsten met de kinderen in hun school meegegeten en vervolgens naar de sakefabriek geweest. Ik was een Guest teacher).

Ik was bijna te laat op de Yurarikko (Engelse les) omdat een vrouwtje onderweg tegen me begon te spreken en niet doorhad dat ik er geen woord van verstond. Ik zong wat met de kindjes en liet hen vervolgens zien hoe je kaki (persimmon) oogst met de meterslange bamboestok. Maar omdat ik deze bij mijn vorige oogstbeurt een beetje had gebroken heb ik het uiteinde er afgezaagd en een nieuwe inkeping gemaakt. Onder grote complimenten van Takiguchi-san, die zei dat Japanse jongeren niet zo aandachtig zijn als ik en na 1 keer te observeren zoiets niet zelf kunnen. Moh. Vleier.

Na het middageten en de afwas ging ik wat onkruid uittrekken. Althans, dat was mijn plan, maar in de Yurarikko bevonden zich een mama en een kindje en Megumi-san met haar zoontje, ze waren voorbereidingen aan het treffen voor het halloweenfeestje van maandag, maar hadden geen idee hoe je een jack-o-lantern maakte. Ik heb zelf nog nooit zo eentje gemaakt maar deed natuurlijk alsof ik er alles van kende en onder veel complimenten en het woordje jouzu (handig, goed in alles) zag het resultaat er best okee uit. Niemand merkte hoeveel keer ik mezelf sneed en bijna sneed met het breekmes.
Toen moest ik versieringen ophangen want ik ben hier megagroot en zij konden er niet aan  Ze geloven me niet als ik zeg dat ik België tot de gemiddelde en soms zelfs kleine mensen behoor. Ik moest ook een tekening maken omdat ik dat volgens hun ook goed kan en nu hangt er een prachtige pompoen, bezemsteel, heksenhoed en spinnetjes met 'happy halloween' van mij in het huisje.

Het was al bijna donker aan het worden toen ik eindelijk begon met het onkruid en net voor ik klaar was gaf ik het op omdat het frisjes begon te worden. Ik moest toen nog gauw voor Megumi-san haar blog (www.yurarikko.com) een tekstje schrijven wie ik was en in haar filmpje voordoen en uitleggen hoe je rijst oogst 

Op weg naar huis begon er een ander vrouwtje tegen me te praten, en na 10 minuten hapte ze eindelijk naar adem en legde ik uit dat mijn Japans niet zo goed is (en dat ik echt niks verstond wat ze zei) en vroeg ze heel beleefd: 'Ah, ben je een buitenlander?' alsof dat niet nogal voor de hand liggend was. Maar dat maakte niks uit en ze ging nog eens zo'n 5 minuten door en uit beleefdheid gooide ik er dan maar een paar 'Un', 'Sou', 'Hai', en 'Sou desu ka' s tussendoor  Ik at net Sara-udon, geïmporteerde Chinese megadunne noodles en het was ontzettend lekker. En als afsluiter een groene kitkat (met groene thee). Foto's in het mapje Japan!

Oh en voor ik het vergeet: Megumi-san gaat me zondag meenemen naar Fukuoka city, want ik heb een holliday en iedereen was in paniek dat ik stiekem toch ging werken of me ging vervelen. Ik verheug me!

Mijn eerste ervaring met een jinja matsuri

Geweldige dierbaren en onbekenden

Even een heel kort blogje, voor het ontbijt!

Gisteren ben ik na een dag harde arbeid met Chieko naar het festival geweest van de shinto tempel die hier dichtbij ligt. Ik kom met mijn woorden niet toe om te beschrijven hoe opgelaten ik was. Het was werkelijk alles wat ik mij had ingebeeld. Bovenop een heuvel, met onbetreden bos er rond, lag de jinja. We wandelden onder de tori door (foto's volgen nog) de trappen op en zuiverden onszelf met het water. Het was ondertussen pikkedonker en ijskoud omdat we in een vallei liggen en het nu eenmaal vroeg donker wordt in Japan. Aan de zijkanten van de trappen hingen van die prachtige lampionnen met kanji op. Er was echt  veel volk en ook heel veel jonge mensen, wat me enorm verbaasde. Sommigen liepen in de traditionele klederdracht rond, zij zouden meewandelen in de optocht. Maar ook de mensen die optraden droegen die prachtige kledij. Er zaten 3 oudere vrouwtjes naast elkaar op de stoelen voor het podium, met kimono's (of waren het yukata's?) en hun gezicht min of meer geschminkt als een geisha, maar dan iets minder wit en extreem.

Chieko legde me uit dat er heel erg veel verschillende kami zijn en dat deze jinja is gebouwd op de plaats waar 8 oude wegen elkaar tegenkomen. De kami die ik verstond waren die van vuur en water, en licht. Er stonden ook kraampjes om eten te kopen maar ik had mijn yen niet bij. Ik denk dat ik vandaag eens naar de ATM ga zoeken die hier in de buurt zou liggen.

Er zijn maar heel erg weinig mensen die nog shintoïst zijn hier in Japan, de meesten zijn boeddhist en geloven in Bukkyou (Boeddha). De shrine wordt dan ook maar 2 keer per jaar bezocht: op dit festival (=matsuri) en op Nieuwjaar. Dan draagt bijna iedereen blijkbaar een kimono.

Vandaag ga ik opnieuw langs in het daglicht en maak ik duidelijke foto's, dan kunnen jullie zien hoe groot het is!

Greetz!!

Aricia

De hond zonder naam

Allerbeste lezertjes!

Het is mijn tweede dag in Japan vandaag. Op weg naar de luchthaven gisterenochtend besefte ik pas voor het eerst waarom iedereen me veel succes wenste en zeiden dat ze het zelf niet zouden durven. Ik ging dood. Na een afscheid dat me veel zwaarder viel dan ik had verwacht (omdat ik dacht dat ik een flinke meid was die niet zou huilen) raakte ik met waterige oogjes door alle douane toestanden zonder probleem op het juiste vliegtuig. Ook in Engeland was alles heel simpel en het vliegtuig was erg indrukwekkend - hou er rekening mee dat het enige vliegtuig dat ik kende dat van Ryanair was om naar Ierland te gaan. Ik zat naast een ontzettend aardig Japans vrouwtje van Osaka. Iets minder indrukwekkend waren de drie minions gezeteld voor, rechts voor en naast mij. En de minion voor me was nog maar enkele maanden oud, ook al heb ik die kleine geen geluid horen maken (interessant feit: het Japanse vrouwtje moest erg lachen toen ze doorhad dat de baby en ik allebei berenoortjes hadden aan onze kap). Toen mijn eerste maaltijd er aan kwam konden we kiezen tussen pasta pesto (wat ik niet echt lust) en Japanese beef. Moedig ging ik voor de tweede keuze. Ik zag een klein hoopje lekkere zalm bij het vlees en na een milliseconde twijfelen stak ik het volledig in mijn mond, kauwde enkele keren en slikte door.  Wel, het was geen zalm. Het was een bijzonder pikante soort vis die je ook vaak bij je sushi krijgt, ik ken de naam niet. Ik kreeg een ontzettende hoestbui die ik zo elegant mogelijk heb proberen te verbergen door mijn water in één keer uit te drinken en niet te laten opvallen dat ik niet door had dat het pikant was. Gelukkig stopte de hoestbui enkele minuten later en lachte mijn vriendelijke Japanse buur me niet uit.

Ziehier de dader in ongeopende verpakking. Ik heb geprobeerd om zo veel mogelijk te slapen, maar op de vlucht van bijna 12 uur heb ik maar bijna 1 uur geslapen. Bah. Wel heb ik het begin gezien van Planet of the apes en het begin van Bad neigbours. 

De luchthaven in Tokyo was een heel ander verhaal. Ik had mijn tickets nog niet kunnen afdrukken en was vergeten om hoe laat mijn vliegtuig vertrok. Aan de eerste medewerker die ik zag vroeg ik of hij Engels sprak. De eerste keer negeerde hij me, maar toen hij doorhad dat ik niet weg ging antwoordde hij met een duidelijke en strante 'no'. De volgende medewerkster antwoordde 'a little' en toen ik mijn vraag stelde en af en toe in het japans hielp om haar te vertalen ging ze ervan uit dat ik wel Japans kon en ik kreeg een heel erg lange ingewikkelde uitleg te horen waarvan ik alleen het woord futatsu (2) begreep. Ik knikte dus begrijpend, bedankte haar met een buiging en een arigatou gozaimasu en ging verder. De man die de visa in orde maakte stelde geen enkele vraag, en werkte zonder 1 woord te zeggen de hele rij mensen af die stonden aan te schuiven. Als je met stoute bedoelingen Japan binnenkomt hoop ik dat hij je verder helpt, dan mag het geen probleem zijn normaal. Het viel me ook op hoe ongelofelijk veel Japanners een mondmasker droegen. Op dat moment waren we met ongeveer over met 6 niet-Japanners. Een andere medewerkster kon me gelukkig wel helpen. Ik wachtte ongeduldig op mijn valies, zocht mijn weg door alle kanji en romaji naar buiten, stond aan te schuiven voor de verkeerde bus, stapte daarna op de juiste en als enige niet-japanner in mijn kanji en Nihon-go omgeving raakte ik op de juiste domestic airline. Zelfs in Tokyo daar had ik de indruk dat ze buitenlanders niet gewoon waren (waarschijnlijk omdat het een domestic airline was). Ik poetste mijn tanden, deed een plasje op een voorverwarmde! toilet en nam toen de 40-minuten vertraagde vlucht naar Fukuoka. Ik was zo ontzettend verbaasd om te zien dat ik echt nu de enige buitenlander was, en er waren ook bijna geen vrouwen meer te zien. Alleen rijen en rijen donkerharige mannen met een pak aan en koffertjes bij. Maar serieus, niemand had iets anders aan. Iedereen droeg een kostuum. Behalve ik, want ik had coole bruine berenoortjes. Deze vlucht was er echt te veel aan. Ik was doodmoe, geïrriteerd dat ik mijn hosts niet kon laten weten dat ik later was (vanwege geen bereik op mijn gsm), en nerveus in deze gekke omgeving met kiwi-sap drinkende mensen (Hebben jullie al ooit een brik kiwi-sap gezien? Ik nu wel...)

Toen ik arriveerde en mij oneindig heb geëxcuseerd bij mijn hosts dat ik later was reden we met hun auto richting de vallei waar ze wonen. Onderweg stopten we bij een ramen-restaurant. Ja, ik weet het, mijn hosts zijn THA BEST! Hier een fotootje van de buitenkant. 

Mijn eerste echte ramen-ervaring was bijzonder interessant. Eerst koop je in een automaat tickets van wat voor eten je wilt. Dan loop je door een klein gangetje met allemaal gordijntjes. Achter die gordijntjes bevinden zich precies langwerpige pashokjes, maar met een tafeltje aan de muur en stoelletjes.  Ineens verscheen er een hoofd door de muur tegenover de gordijntjes. Hij gaf ons een meerkeuzevragenlijst over onze ramen: wil je pikant, stevige noodles, green onion, look,... Vlijtig vulde ik deze in (door te spieken bij Chieko) en al heel snel kregen we onze gigantische kom en kreeg ik de goede raad van Takiguchi om zo luid mogelijk te slurpen... Ik heb mijn best gedaan! Ik was zo traag en zo een ramp met mijn chopsticks dat het ongetwijfeld bijzonder grappig geweest moet zijn om het te zien. Mijn hosts en ik behelpen ons trouwens met een mengeling van Japans en Engels. Ze vertelden me vanalles en stelden ook veel vragen over mij. Toen we aankwamen maakte ik kennis met Gocha (Zonder Naam) die ooit is weggelopen bij zijn vorige gezin en nu hun hond is. Ik verschoot ervan hoe groot hun huis was voor een Japans huis. Ik mocht mijn kamer inrichten en comfortabel maken en 'moest' slapen. 

 Mijn kamer

Ik heb uitleg gevraagd bij de WC-toestand. Opgelucht dat het geen hurk-wc was heb ik gewoon mijn ding gedaan (weer een voorverwarmde bril!) en daarna veel me pas dit kastje op. Ik ben in schaamte moeten gaan vragen om me uit te leggen welke doorspoelen was. Ook zijn er sloffen om aan te doen in de wc die enkel daarvoor zijn.

Ik ben met de hond gaan wandelen naar de meest mooie traditionele Shinto-shrine (jinja) die er is :) Het coole is dat het totaal niet toeristisch is, deze dingen zijn er gewoon en worden eigenlijk gewoon grotendeels genegeerd. De shrine die ik heb bezocht is een water shrine. Ik heb niet echt foto's genomen van de shrine zelf, geloof me maar dat het mooi is. Heel traditioneel, in hout. 

Daarna heb ik pepers geplukt, avond gegeten en een douche genomen, wat echt nog wennen is wat hun douche is eigenlijk gewoon de kamer naast het bad, dus op de grond. 

Deze ochtend ben ik om 7u20 opgestaan, met de hond gaan wandelen voor een half uurtje, dan heb ik ontbeten (een warme maaltijd met rijst, was moeilijk binnen te krijgen maar het is gelukt) en vervolgens ben ik met de hond naar de Engelse klas gegaan. Dat ligt een stukje verderop, langs de shrine door in een klein straatje met bijzonder veel velden en SLANGEN! Ik heb er vandaag al eentje gezien. Daar moet ik rond de groenten en fruitbomen en moestuinen heen wandelen met de hond om de slangen weg te jagen voor de kinderen komen. Ik heb er Faithe ontmoet (dat is haar Christelijke naam, haar echte Japanse naam ben ik vergeten, die zijn zo moeilijk allemaal!) en haar man, een Amerikaanse priester die hier al sinds zijn 22e leeft. Zij geven de Engelse les. Het gebouw is gebouwd door Takiguchi en nog een andere Japanse man uit de buurt, wiens vrouw ook de les helpt geven. Hier is de voorkant en een stukje van de omgeving.

In het begin was ik een beetje onwennig toen ik in de kring stond. Een stuk of 10 mama's met hun 0 tot 3jarig kind die meezingen met de Amerikaanse priester en zijn gitaar en dansten. Maar daarna toen we buiten rijst gingen oogsten en een groende kiwi/appelachtige vrucht gingen plukken was ik in mijn element. Alleen, buiten slangen zijn ook de spinnen iets te indrukwekkend naar mijn zin. Papa, wees maar blij dat hij niet goed te zien is en dat ik te bang was om mijn hand er naast te houden van grootte. Neem maar aan dat als ik er van onder de indruk was, dat hij echt wel een kanjer was. En zo heb ik er 4 gezien vandaag.

Hier zijn nog een paar fotootjes van de omgeving. Ik ga een klusje zoeken om te doen (het is 15u ondertussen). Zaterdagnacht (morgennacht) is er hier een festival blijkbaar van de andere jinja die hier ligt, daar ga ik heen. Ben benieuwd!

Groetjes!

Aricia

Stilte voor de storm (leven is door)

Mijn allerbeste lezertjes en lezers

Mijn paniekaanvallen en aanloop naar een mentale inzinking hebben plaats gemaakt voor een bijzondere kalmte. Tot eergisteren piekerde ik nog over wat de meest creatieve manier was om van een brug te springen, en nu zit ik tussen hoopjes kleren en ligt er een checklist naast me.

Ik zal even van het begin uitleggen hoe deze vreemde geestesverandering heeft plaatsgevonden.
In augustus heb ik besloten om 1 maand bij hosts in Fukuoka te verblijven, en 2 maanden bij hosts in Kumamoto. Na wat heen-en weergemail en grappige zinnen ten gevolge van de taalkloof, is het me gelukt om bij beide hosts een periode af te spreken. Er restte me enkel nog het opvragen van hun contactgegevens zoals hun adres en telefoonnummer. Hiervoor moest ik op een bijzonder grote knop klikken en zij moesten dit accepteren. Bij de eerste hosts gaf dit gelukkig geen probleem. Hun Engels is ook verbazingwekkend goed. Bij de 'Your face? I want to see your face'-hosts bracht deze simpele laatste stap echter heel wat problemen met zich mee. Na een maand te hebben gewacht tot ze het verzoek naar hun contactgegevens accepteerden, besloot ik om een mailtje te sturen. En te wachten op een antwoord.
Na twee weken, nog een mailtje. Paniek begon zich op te stapelen, want ik regel zulke dingen liever in mijn eigen land en het moment van mijn vertrek liet niet op zich wachten. Uiteindelijk kreeg ik een mailtje terug, in perfect Engels met woorden die ik van mijn leven nooit zelf zou gebruiken omdat ze zo fancy zijn. Ik begreep er uit dat ze geen idee hadden wie ik was, en ze legden me zorgvuldig uit hoe ik op de knop moest klikken. Well, thanks.
Een uur later kreeg ik van dezelfde mensen het verhelderende mailtje: 'everyday ok'.

Ik kan u vertellen dat iedereen die zich in mijn omgeving bevond die dag een heel slechte kant van mij te zien heeft gekregen. Voor het eerst in maanden trakteerde mijn lichaam me ook op een bijzonder hardnekkige hoofdpijn. The joy! Maar omdat opgeven gewoon geen optie was, legde ik hen opnieuw uit dat ik dit al gedaan had en ze gewoon moesten accepteren. Naïef als ik ben (en misschien ben ik toch stiekem een beetje optimistischer als ik van mezelf denk) hoopte ik dat het hele misverstand was opgelost en de lieve mensen gewoon hun adres zouden sturen. Ha. Ik kreeg snel een mail terug. De inhoud: 'Please send us a Request contact information.' Ik geloof werkelijk dat dat mijn dieptepunt was in alle voorbereidingen voor mijn avontuur. Nu ik er bij nadenk, zo erg was het helemaal niet, maar dat was ook mijn dominosteentjesvoorval niet en dat was mijn meest hysterische moment uit mijn jeugd. (Who doesn't know, don't ask).

Volledig depressief en vermoeid begon ik, 10 dagen voor mijn vertrek, een nieuwe host te zoeken. Ik vond heel megalieve mensen. Zonder WC. En nog een ander gezellig gezin. Waar ik meer dan 6 uur per dag, 6 dagen in de week mocht werken op het veld voor 2 maanden. EN die in tegenstelling tot mijn oorspronkelijke hosts geen hot spring hadden waar ik dan 's avonds mezelf even in kon dippen als beloning.
Gelukkig was mijn papa er. Hij aanhoorde al mijn problemen en geklaag en gaf het bevel om WWOOFen te contacteren. Na wat kinds protest en geweiger deed ik stiekem toch een mailtje naar de organisatie en geloof het of niet, het is allemaal opgelost. Ik heb hun contact gegevens, zelfs hun website (http://www.wplan.co.jp/) en kan na het werk nog steeds dippen. Alle stress is op magische wijze van me af gevallen.

Wat is het ergste wat er kan gebeuren, toch?

(Oh wee aan de persoon die hier op antwoordt)

Ik beloof een heleboel foto's in mijn blog toe te voegen zodra ik effectief vertrokken ben!

No stress!

Aricia